Κυριακή, Μαρτίου 12, 2017

Η γοητεία του εξωλογικού

Αποτέλεσμα εικόνας για ghosts animated gifs 
Η ΑΓΓΛΙΚΗ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

Η αμόρφωτη και καθυστερημένη κοινωνία  της αγγλικής  υπαίθρου του 19ου αιώνα  , ζώντας  μέσα στην πρόληψη και τη δεισιδαιμονία  των θρύλων και των παραδόσεων της προβιομηχανικής και προεπιστημονικής εποχής, διαπνεόμενη επίσης από το πνεύμα του πιο νοσηρού  ρομαντισμού, ήταν επιρρεπής στην υιοθέτηση  εξωλογικών και  μεταφυσικών αντιλήψεων. 
Η λογοτεχνία της εποχής αποτυπώνει, μέσω εμπνευσμένων συγγραφέων, τη διάχυτη νοσηρή πεποίθηση στα αγροτικά στρώματα περί   ύπαρξης παραφυσικών όντων, φαντασμάτων και νεκρών που βγαίνουν για διάφορους λόγους από τον τάφο τους , για να κάνουν 
δύσκολη το βίο  των ζωντανών.
Η μεταφυσική λογοτεχνία βρήκε ιδανικό έδαφος άνθισης σ΄ένα λαό που λάτρευε απ΄τη μια μεριά τον ορθολογισμό, αλλά  από την άλλη  έδειχνε τρομακτικό έλλειμμα ουσιαστικής μόρφωσης για τη  λογική  εξήγηση των φαινομένων.


Ένα κλασικό αγγλικό διήγημα μυστηρίου


Αποτέλεσμα εικόνας για The Downs by Amyas Northcote
The Downs

by Amyas Northcote

 

I am venturing to set down the following personal experience, inconclusive as it is, as I feel that it may interest those who have the patience to study the phenomena of the unseen world around us. It was my first experience of a psychical happening and its events are accordingly indelibly imprinted on my memory.

The date was, alas, a good many years ago, when I was still a young man and at the time was engaged in reading hard for a certain examination. My friend J. was in similar plight to myself and together we decided to abjure home and London life and seek a quiet country spot, where we might devote ourselves to our work amidst pleasant and congenial surroundings.
J. knew of such a place: a farm belonging to a Mr. Harkness, who was a distant connection of his own by marriage. Mr. Harkness was a childless widower and lived much to himself at Branksome Farm, attended to only by an elderly housekeeper and one or two servants. Although he called himself a farmer and did in fact farm fairly extensively, he was a man of cultivated and even learned tastes, widely read and deeply versed in the history and folklore of his neighbourhood. At the same time, although good-natured, he was the most reserved and taciturn man ever met, and appeared to have a positive horror of communicating his very considerable fund of local knowledge to outsiders like ourselves. However, he was glad to welcome us as paying guests for the sake of his relationship to J., and he and his housekeeper certainly took great care to make us comfortable and happy.
Branksome Farm is a large old-fashioned house, surrounded by the usual farm buildings and situated in a valley winding its way among the Downs. The situation is beautiful and remote, and it would astonish many of our City dwellers to know that within two or three hours' railway journey from London there still are vast stretches of open Downland on which one may walk for hours without sight of a human being, and traversed only by winding roads which run from one small town or hamlet to another, linking a few lonely cottages or farms to civilization on their route. Behind the house Branksome Down, the highest in the neighbourhood, rises steeply, and beyond it at a distance of---about three miles is Willingbury, the nearest town, whence the railway runs to London.


It is necessary to describe the geography of the country between Willingbury and Branksome a little more closely. The two places lie, as is usually the case in the Down country, in valleys between the hills and by road are distant from each other about six to seven miles, being separated by the long ridge of Branksome Down. But actually the distance between them does not exceed three miles across the Down: the path from Branksome, a mere sheep-track, leading up to the top of Branksome Down whence the wanderer sees before him a wide shallow dip in the Down, nearly circular, about three-quarters of a mile across and at the other side sloping up to another gentle ridge. Arrived at the summit of this second elevation the traveller gazes down on the Willingbury-Overbury road and following another sheep-track down the hill-side he reaches the road about a mile outside Willingbury.
The whole Down is covered with sweet, short turf, unbroken by trees or shrubs and, at the time of my story, was unmarred by fencing of any form. Flocks of sheep tended by shepherds and their watchful dogs were almost its sole inhabitants, save for the shy, wild life that clings to all natural shelters. Of the beauty of this Down and, in fact, of the whole neighbourhood it is useless to speak. To anyone who has once felt the fascination of a walk in the fresh, pure air, over the springy and centuries-old turf, and who has allowed his eyes to wander over the miles and miles of open Down, studded here and there with rare belts of trees, and has watched the shifting lights play over the near and distant hills, it is needless to speak, and to anyone who has never yet been fortunate enough to find himself in Downland in fine weather one can hardly make its fascination clear in words, and one can only advise him to go and explore its beauties for himself.
Well, it was at Branksome Farm that J. and I took up our abode and commenced a course of steady reading, tempered and varied by long walks about the country. Our time passed pleasantly and profitably, and we discovered one day with regret that more than half of it had elapsed.
Dismayed at this discovery we began to set our wits to work to find an excuse for prolonging our stay at Branksome, when suddenly an event happened which entirely altered our plans.
Returning one day from our accustomed walk, J. found a telegram waiting for him, which called him to London without delay and the contents of which appeared to indicate the probability of his being unable to return to Branksome. No time was to be lost in making a start if he was to catch the afternoon train at Willingbury and, as it was really quicker to walk across the Down than to drive round the roads behind Mr. Harkness' rather slow old mare, he threw a few clothes hastily into a bag and departed for the station. I accompanied him to see him off and we made the best possible speed to Willingbury. But we had miscalculated the time; the afternoon train had gone, and we found on inquiry that there would be no other until the night mail for London, which passed through Willingbury shortly before 11 p m.
J. urged me not to wait for this but to leave him at the little inn and go back to Branksome before dark, but I was anxious to keep him company and cheer up his rather depressed spirits, so finally we agreed to dine together at the Blue Lion and spend the evening there until the train left.
I was perfectly confident in my ability to find my way back over the Down to Branksome at night, as the path was very familiar to us, and I expected to be aided by the light of the moon which would rise about ten o'clock. In due course the train arrived, and having seen J. safely on his way to London I turned my steps towards the Willingbury Overbury road and its junction with the Branksome sheeptrack.
It was a little after 11 p. m. when I left Willingbury on my homeward way, and I was disappointed to find that the moon had failed me, being completely hidden behind a thick canopy of cloud. The night was profoundly still as well as being very dark, but I was confident in my powers of finding my way and I strode contentedly along the road till I reached the point where it was necessary I should diverge on to the Down. I found the commencement of the sheep-track without difficulty, as my eyes were now accustomed to the surrounding obscurity, and set myself to climbing the Down as quickly as possible.
I must make it clear that up to the present time I had been in my usual state of health and spirits, although the latter were somewhat depressed at J.'s sudden departure and the break up of our pleasant association together. Up to this night, also, I had never in the least suspected that I was possessed of any special psychic intelligence. It is true that I had known that I was in the habit of occasionally dreaming very vividly and consecutively, but I had never given this faculty a serious thought, nor, like most young men in their twenties, had I ever given any consideration to psychic matters. It must be remembered also that I am writing of nearly forty years ago, when an intelligent interest in the potentialities of unseen beings and kindred topics was far less common than it is to-day.
Well, I commenced my ascent of the hill, and I had not gone very far when I became aware of a certain peculiar change taking place in myself. I fear I shall find it very difficult to describe my sensations in a fashion intelligible to those who have never experienced anything similar, whilst to those who have undergone psychic ordeals my description will probably appear bald and inadequate.
I seemed to be in some mysterious fashion divided into a dual personality. One, the familiar one, was myself, my body, which continued to walk up the sheep-track, keenly alive to the need to keep a sharp look out against losing my way or stumbling over some obstruction. This personality also felt loneliness and a certain degree of nervousness. The darkness, silence and immensity of the empty country round me were oppressive. I feared something, I was not quite sure what, and I anxiously wished I was at the end of my journey with the farm lights shining out to welcome me. My other personality was more vague and ill-defined; it seemed to be separated from my body and from my outer consciousness and to be floating in a region where there was neither space nor time. It seemed to be aware of another world, a world surrounding and intermingling with this one, in which all that is or was or will be was but one moment and in which all places near or far, the Down and the remotest of the invisible stars, were but one spot.
All was instantaneous and all was eternal. I am not clear how long this mood lasted, but it was probably only a few minutes before my earthly self was brought or appeared to be brought into entire control of my personality by a sudden shock.
As I walked I became aware that I was not alone. There was a man moving parallel with me on my right at the distance of some four or five yards. So suddenly and so silently had he appeared that he seemed to have risen from the earth. He was walking quite quietly at my own pace abreast of me, but apparently taking no notice of me, and I observed that his footsteps made no sound on the soft turf. The dim light made it difficult to see him at all distinctly, but he was evidently a tall, powerfully built fellow, dressed in a long cloak, which, partly covering his face, fell nearly to his feet. On his head he wore a queer-shaped, three-cornered hat and in his hand he carried what appeared to be a short, heavy bludgeon.
I was greatly startled. I am a small and by no means robust man and the apparition of this odd-looking stranger on these lonely Downs was disquieting. What did he want? Had he followed me down the road from Willingbury, and, if so, for what purpose? However, I decided it was best not to appear alarmed and after taking another glance at the man, I wished him good evening.
He took not the faintest notice of my salutation, which he appeared not even to have heard, but continued to advance up the hill by my side in dead silence.
After a few moments I spoke again; and this time my voice sounded strange in my own ears, as if it did not come from my lips, but from somewhere far away.
"A dark night," I said.
And now he answered. In a slow, measured voice, but one in which there sounded a note of hopelessness and misery, he said:
"It is dark to you. It is darker for me."
I scarcely knew what to reply, but I felt that my courage was at an ebb and that I must maintain it by endeavouring to keep up a conversation, difficult though this might prove. Accordingly I went on:
"This is a strange place to walk in at night. Have you far to go?"
He did not turn his head or look at me.
"Your way is short and easy, but mine is long and hard. How long, O Lord, how long?" he cried. As he uttered the last words his voice rose to a cry and he tossed his arms above his head, letting them fall to his side with a gesture of despair.
We had now almost reached the top of the Down, and as we neared the summit I became aware that the wind was rising. At the moment we were sheltered from it by the brow of the hill, but I could hear its distant roaring, and as we reached the summit it broke upon us with a rush.
With it and mingled in its sounds came other sounds, the sounds of human voices, of many voices, in many keys. There were sounds of wailing, of shouting, of chanting, of sobbing, even at times of laughter. The great, shallow bowl of Branksome Down was alive with sounds. I could see nothing, save my strange companion, who continued to move steadily forward; and I, dreading his company and yet dreading even more to be left alone, accompanied him. The night was still profoundly dark and, though as I advanced the voices often sounded quite near, I saw nothing until after we had passed the centre of the depression and were mounting the opposite slope. At that moment the wind tore aside the clouds and the moon streamed down full upon the Downs. By her light I saw a marvelous and a terrifying sight. The whole of Branksome Down was alive with people hurrying hither and thither, some busy and absorbed in their occupations, whatever they might be, others roaming aimlessly and tossing their arms into the air with wild and tragic gesticulations. The crowd appeared to be of all sorts and conditions and to be dressed in the fashions of all the ages, though ancient costumes seemed to predominate. Here I saw a group of persons clothed apparently in the priestly robes of ancient Britain; there walked a soldier wearing the eagle-crested helmet of Rome. Other groups there were in dresses of later date, the steel-clad knight of the Middle Ages, the picturesque dress and flowing hair of a cavalier of the Seventeenth Century. But it was impossible to fix the shifting crowd. As I gazed, absorbed, at one figure, it melted and was gone and another took its place, to fade likewise as I watched.
My companion paid no heed to the throng. Steadily he passed on towards the crest of the hill, at intervals raising his arms and letting them fall with his old gesture of despair and uttering at the same time his mournful cry of "How long, how long?"
We passed onward and upward and reached the top of the Down, my companion now a few yards in front of me. As he reached the crest of the hill, he stopped and, lifting his arms above his head, stood motionless. Suddenly he wavered, his figure expanded, its lines became vague and blurred against the background, it faded and was gone. As it vanished the wind dropped suddenly, the sound of human voices ceased and gazing round me I saw the plain bare and still in the moonlight.
I was now at the top of the hill, and looking downwards I saw a light burning in a window of Branksome Farm. I stumbled down the hill in haste, and as I approached the house saw Mr. Harkness standing at the open door. He looked at me strangely as I entered.
"Have you come across Branksome Down to-night," he exclaimed, "to-night of all the nights in the year?"
"Yes," I replied.
"I should have warned you," he said, "but I expected you back before dark. Branksome Down is an ill place to-night and men have vanished upon it before now and never been heard of again. No shepherd will set foot upon it to-night, for this is the night in the year when, folk say, all those that ever died violent deaths upon the Downs come back to seek their lost rest."
Amyas Northcote (1864–1923) was an English writer. He was the seventh son of the First Earl of Iddesleigh (the Chancellor of the Exchequer under Disraeli) and was for several years a Justice of the Peace in Buckinghamshire. Northcote spent some time in Chicago, running a small business there. He wrote ghost stories in the line of those of M. R. James, which were compiled in his only book, In Ghostly Company.



Άμυας Νόρθκοουτ
 Οι Λόφοι



Απόδοση: Βασίλης Κ. Μηλίτσης
Αποτολμώ να καταγράψω την ακόλουθη προσωπική μου εμπειρία, όσο ατελέσφορη κι αν είναι, καθώς αισθάνομαι ότι θα προκαλέσει το ενδιαφέρον εκείνων που έχουν την υπομονή να μελετήσουν φαινόμενα του αόρατου κόσμου που μας περιβάλλει. Ήταν η πρώτη μου εμπειρία ενός ψυχικού συμβάντος που τα επακόλουθά του επομένως θα μείνουν ανεξίτηλα χαραγμένα στη μνήμη μου.
Η ημερομηνία ήταν, αλίμονο, πολλά χρόνια πριν, όταν ήμουν ακόμη ένας νεαρός άντρας και τον καιρό εκείνο ήμουν απασχολημένος με την επίπονη προετοιμασία για κάποιες εξετάσεις. Ο φίλος μου ο Τζον ήταν κι αυτός σε παρόμοια με τη δική μου δεινή θέση, οπότε αποφασίσαμε από κοινού ν’ αποκηρύξουμε προσωρινά τα σπίτια μας και τη λονδρέζικη ζωή και να καταφύγουμε σ’ ένα ήσυχο μέρος στην εξοχή, όπου θα μπορούσαμε να αφοσιωθούμε στη δουλειά μας μέσα σ’ ένα ευχάριστο και χαρούμενο περιβάλλον.
Ο Τζον ήξερε ένα τέτοιο μέρος: ένα αγρόκτημα που ανήκε σε κάποιον κύριο Χάρκνες, μακρινό συγγενή του εξ αγχιστείας. Ο κύριος Χάρκνες ήταν χήρος χωρίς παιδιά και ζούσε ως επί το πλείστον μόνος του στο αγρόκτημα Μπράνκσομ, με τη φροντίδα μιας ηλικιωμένης οικονόμου και ενός ή δύο υπηρετών. Αν και αυτοαποκαλούνταν αγρότης και όντως ασχολούνταν σε αρκετά μεγάλο βαθμό με τη γη, ήταν άνθρωπος καλλιεργημένος και μάλιστα πολυμαθής, πολυδιαβασμένος και με βαθιά γνώση της ιστορίας και των παραδόσεων της περιοχής του. Παράλληλα, αν και καλοσυνάτος, ήταν ένα από τα  επιφυλακτικά και εσωστρεφή άτομα που συνάντησα ποτέ, κι έδειχνε να του προκαλεί πραγματική φρίκη το να μεταδώσει τα σημαντικά του αποθέματα γνώσεων της περιοχής του σε ξένους σαν κι εμάς. Όμως με χαρά μας δέχτηκε, με το αζημίωτο βέβαια, σαν φιλοξενούμενούς του για χάρη της συγγένειας του με τον Τζον. Ο ίδιος και η οικονόμος του έκαναν τα πάντα για να νιώσουμε άνετα και χαρούμενοι.


Η αγροικία του Μπράνκσομ ήταν ένα μεγάλο παραδοσιακό σπίτι, περιτριγυρισμένο από τα συνηθισμένα αγροτικά οικοδομήματα, και βρισκόταν σε μια κοιλάδα ανάμεσα στην άδενδρη και λοφώδη περιοχή της Αγγλίας που ονομάζεται Ντάουνς. Η θέση του είναι ωραία και απομακρυσμένη, πράγμα που θα εξέπληττε πολλούς λονδρέζους, ότι μέσα σε δυο ώρες διαδρομής με το τρένο από το Λονδίνο υπάρχουν ακόμη τεράστιες, ανοιχτές λοφώδεις εκτάσεις, στις οποίες μπορείς να περπατήσεις επί ώρες χωρίς να συναντήσεις ούτε ψυχή, προσιτές μόνο με ελικοειδείς δρόμους που ξεκινούν από κάποια μικρή πόλη ή χωριουδάκι και φτάνουν σ’ ένα άλλο, ή συνδέουν λίγα μοναχικά σπιτάκια ή αγροικίες με τον πολιτισμό καθώς συνεχίζουν πιο πέρα. Πίσω από το σπίτι, ο Λόφος του Μπράνκσομ, ο ψηλότερος της περιοχής, υψώνεται απότομα και πέρα απ’ αυτόν σε μια απόσταση περίπου τριών μιλίων βρίσκεται το Γουιλινγκμπέρι, η κοντινότερη πόλη, απ’ όπου ξεκινάει το τρένο για το Λονδίνο.
Θα χρειαστεί να περιγράψω με περισσότερες λεπτομέρειες τη γεωγραφία της περιοχής μεταξύ του Γουιλινγκμπέρι και του Μπράνκσομ. Οι δύο θέσεις βρίσκονται συνήθως, όπως συμβαίνει στην περιοχή των Λόφων, μέσα σε κοιλάδες και οδικώς απέχουν η μία από την άλλη γύρω στα έξι με εφτά μίλια και χωρίζονται από τη μακρουλή κορυφογραμμή του Λόφου Μπράνκσομ. Όμως η πραγματική απόσταση σε ευθεία γραμμή δεν υπερβαίνει τα τρία μίλια από τη μια μεριά του Λόφου στην άλλη. Το δρομάκι από το Μπράνκσομ, ένας απλός κατσικόδρομος, βγάζει στην κορυφή του Λόφου Μπρανκσομ όπου ο περιηγητής θα δει μπροστά του μια πλατιά ρηχή κοιλότητα στο Λόφο, σχεδόν κυκλική και με διάμετρο οχτακοσίων μέτρων, που  ανεβαίνει από την άλλη μεριά σε μια άλλη ομαλή κορυφογραμμή. Φτάνοντας στην κορυφή του δεύτερου αυτού υψώματος ο διαβάτης θα δει πανοραμικά τον δρόμο μεταξύ του Γουιλινγκμπέρι και του Οβερμπέρι, και ακολουθώντας έναν άλλο κατσικόδρομο θα φτάσει στον δρόμο περίπου ένα μίλι έξω από το Γουιλινγκμπέρι.

Ολόκληρη η άδενδρη Περιοχή των Λόφων καλύπτεται από γλυκό, κοντό γρασίδι, και κατά τον χρόνο της εξιστόρησής μου, ήταν εντελώς άθικτη από κάθε μορφής φράκτη. Κοπάδια από πρόβατα που τα φύλαγαν βοσκοί με τα σκυλιά τους αποτελούσαν τους μοναδικούς κατοίκους, εκτός από κάποια δειλά, άγρια ζώα που ενδημούν σε κάθε φυσικό καταφύγιο. Για την ομορφιά αυτού του Λόφου και γενικά όλης της περιοχής δεν είναι ανάγκη να μιλήσω. Δε χρειάζεται να πεις τα συναισθήματά σου στον καθένα που έχει νιώσει τη μαγεία ενός περιπάτου στον δροσερό, καθαρό αέρα, βαδίζοντας πάνω στη βελούδινη και για αιώνες απείραχτη χλόη, και που έχει αφήσει τη ματιά του να πλανηθεί πολλά μίλια στον απλωμένο λόφο, με λιγοστά δεντράκια εδώ κι εκεί, κι έχει παρατηρήσει τις αλλαγές του φωτός να παιχνιδίζει στους κοντινούς και μακρινούς λοφίσκους. Και σ’ εκείνον που ποτέ δεν έχει ακόμη την τύχη να βρεθεί στην περιοχή των Ντάουνς με ωραίο καιρό είναι αδύνατον να περιγράψεις ακριβώς αυτή τη μαγεία με λέξεις παρά μόνο να τον προτρέψεις να πάει και να εξερευνήσει τις ομορφιές του τόπου ο ίδιος.

Λοιπόν, ο Τζον κι εγώ βολευτήκαμε στην αγροικία του Μπράνκσομ και αρχίσαμε ένα πρόγραμμα σταθερής μελέτης, που ελαφρυνόταν και ποίκιλλε από μακρούς περιπάτους εδώ κι εκεί στην εξοχή. Ο καιρός περνούσε ευχάριστα και επωφελώς, και μια μέρα διαπιστώσαμε μετά λύπης πως περισσότερος από τον μισό χρόνο είχε περάσει.

Απογοητευμένοι απ’ αυτή τη διαπίστωση αρχίσαμε να απασχολούμε το μυαλό μας με το να βρούμε μια δικαιολογία να παρατείνουμε την παραμονή μας στο Μπράνκσομ, όταν ξαφνικά συνέβη ένα περιστατικό που άλλαξε άρδην τα σχέδιά μας.
Επιστρέφοντας μια μέρα από τον συνηθισμένο μας περίπατο, ο Τζον βρήκε να τον περιμένει ένα τηλεγράφημα που τον καλούσε επειγόντως να γυρίσει στο Λονδίνο και το περιεχόμενο του οποίου έδειχνε την πιθανότητα να μην μπορεί να έρθει ξανά στο Μπράνκσομ. Δεν υπήρχε καιρός για χάσιμο, γι’ αυτό έπρεπε αμέσως να ξεκινήσει εάν δεν ήθελε να χάσει το απογευματινό τρένο από το Γουιλινγκμπέρι και, καθώς θα κέρδιζε δρόμο διασχίζοντας με τα πόδια τον Λόφο από το να πάει με την άμαξα που θα την έσερνε η μάλλον αργή και γέρικη φοράδα του κυρίου Χάρκνες, έριξε βιαστικά μερικά ρούχα μέσα σ’ έναν σάκο και αναχώρησε πεζή για τον σταθμό. Τον συνόδεψα για να τον ξεπροβοδίσω μέχρι το σταθμό και προχωρήσαμε όσο το δυνατόν πιο γρήγορα προς το Γουιλινγκμπέρι. Όμως δεν υπολογίσαμε την ώρα σωστά. Το απογευματινό τρένο είχε φύγει και διαπιστώσαμε κατόπιν ερωτήσεως πως δεν έφευγε άλλο μέχρι τη νυχτερινή πόστα για το Λονδίνο, που περνούσε από το Γουιλινγκμπέρι λίγο πριν τις έντεκα το βράδυ.
Ο Τζον με παρότρυνε να μην περιμένω αλλά να τον αφήσω στο μικρό πανδοχείο και να επιστρέψω στο Μπράνκσομ πριν σκοτεινιάσει. Εγώ όμως ανησυχούσα και ήθελα να του κάνω συντροφιά αναπτερώνοντας την κακοκεφιά του, κι έτσι τελικά συμφωνήσαμε να δειπνήσουμε μαζί στο «Γαλάζιο Λιοντάρι» και να περάσουμε το βράδυ μέχρις ότου φύγει το τρένο του.
Ήμουν εντελώς πεπεισμένος πως μπορούσα να βρω το δρόμο μου για να επιστρέψω πάνω από το Λόφο στο Μπράνκσομ τη νύχτα, καθώς το μονοπάτι μας ήταν πολύ οικείο και ήλπιζα να βοηθηθώ κι από το φως της σελήνης, η οποία επρόκειτο να ανατείλει γύρω στις δέκα η ώρα. Στην κανονική του ώρα το τρένο έφτασε και έχοντας με σιγουριά ξεπροβοδήσει τον Τζον στο ταξίδι του για το Λονδίνο, έκανα μεταβολή και πήρα το δρόμο από το Γουιλινγκμπέρι προς το Οβερμπέρι μέχρι τη διασταύρωσή του με τον κατσικόδρομο.
Η ώρα ήταν λίγο μετά τις έντεκα όταν έφυγα από το Γουιλινγκμπέρι για να επιστρέψω σπίτι, αλλά με απογοήτευση διαπίστωσα πως το φεγγάρι με πρόδωσε, κρυμμένο πίσω από ένα πυκνό πέπλο από σύννεφα. Εκτός από το βαθύ σκοτάδι επικρατούσε άκρα ησυχία, αλλά εγώ είχα εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μου στο να βρω τον δρόμο μου και ακολουθούσα με σιγουριά την πορεία μου, ώσπου έφτασα στο σημείο που έπρεπε να στρίψω προς τον Λόφο. Βρήκα εύκολα την αρχή του μονοπατιού καθώς τα μάτια μου είχαν ήδη συνηθίσει στο σκοτάδι γύρω μου και βάλθηκα να ανεβαίνω το Λόφο όσο πιο γρήγορα μπορούσα.

Πρέπει να καταστήσω σαφές ότι μέχρι τότε ήμουν στη συνηθισμένη διάθεση καλής υγείας και ηθικού, αν και το τελευταίο ήταν κάπως πεσμένο εξαιτίας της ξαφνικής αναχώρησης του Τζον και της διακοπής της ευχάριστης συντροφιάς μας. Μέχρι εκείνη τη νύχτα, ούτε στο ελάχιστο δε μου περνούσε από τον νου ότι κατείχα κάποια ιδιαίτερη ψυχική ικανότητα. Είναι αλήθεια πως ήξερα ότι ενίοτε έβλεπα πολύ ζωντανά και συνεχή όνειρα, αλλά ποτέ δεν έδωσα μεγάλη σημασία σ’ αυτό το φαινόμενο, ούτε, σαν τους περισσότερους εικοσάχρονους νέους, είχα ασχοληθεί με ψυχικά θέματα. Να ληφθεί επίσης υπόψη πως αναφέρομαι σε σαράντα σχεδόν χρόνια πριν, όταν ένα συστηματικό ενδιαφέρον στις δυνατότητες αοράτων πραγμάτων και συναφών θεμάτων δεν ήταν τόσο συνηθισμένο όσο είναι στις μέρες μας.





Λοιπόν, ξεκίνησα ν’ ανεβαίνω στο λόφο, και δεν είχα διανύσει μεγάλη απόσταση όταν αντιλήφθηκα μια κάποια ιδιάζουσα αλλαγή να γίνεται μέσα μου. Φοβάμαι πως θα μου είναι πολύ δύσκολο να περιγράψω τις εντυπώσεις μου σε τρόπο κατανοητό σ’ όσους δε βίωσαν ποτέ κάτι παρόμοιο, ενώ σ’ αυτούς που έχουν περάσει ψυχικές δοκιμασίες η περιγραφή μου θα φανεί πιθανόν τετριμμένη και ανεπαρκής.



Μου φάνηκε πως κατά κάποιο μυστήριο τρόπο είχα διαιρεθεί σε μια διπλή προσωπικότητα. Η μια, η οικεία, ήταν ο εαυτός μου, το σώμα μου, το οποίο συνέχιζε την ανοδική πορεία του στον κατσικόδρομο, με πλήρη εγρήγορση στην ανάγκη να έχει τεταμένη την προσοχή του για να μη χάσω το δρόμο μου ή να μη σκοντάψω σε κάποιο εμπόδιο. Η ίδια προσωπικότητα ένιωθε επίσης μοναξιά και κάποιο βαθμό νευρικότητας. Το σκοτάδι, η σιωπή και η απεραντοσύνη του έρημου τόπου τριγύρω μου, όλα φαίνονταν να με συνθλίβουν. Φοβόμουν κάτι, χωρίς να είμαι αρκετά βέβαιος τι ήταν αυτό, και ευχόμουν με ανησυχία να τελείωνε η διαδρομή μου και να με καλωσόριζαν τα φώτα του αγροκτήματος. Η άλλη μου προσωπικότητα ήταν πιο ασαφής και ακαθόριστη. Μου φαινόταν χωρισμένη από το σώμα μου και από την εξωτερική μου συναίσθηση και έδειχνε να αιωρείται σε μια κατάσταση χωρίς τόπο και χρόνο. Φαινόταν να αντιλαμβάνεται έναν άλλον κόσμο, έναν κόσμο, ο οποίος περιέβαλλε και εισχωρούσε στον δικό μας. Στον μυστηριώδη αυτόν κόσμο όλα που υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρξουν δεν ήταν παρά μια στιγμή και στον οποίο όλα τα μέρη, κοντινά και μακρινά, ο Λόφος και το πιο απομεμακρυσμένο αστέρι δεν ήταν παρά ένα σημείο.

Όλα ήταν στιγμιαία και όλα ήταν αιώνια. Δεν έχω σαφή εικόνα πόσο διήρκεσε αυτή η κατάσταση, αλλά ίσως να ήταν μόνο λίγα λεπτά πριν ο γήινος εαυτός μου ανακτήσει ή φάνηκε να ανακτά ολόκληρο τον έλεγχο της προσωπικότητάς μου μ’ ένα αιφνίδιο πλήγμα.


Καθώς βάδιζα διαπίστωσα πως δεν ήμουν μόνος μου. Υπήρχε ένας άντρας που κινούταν παράλληλα μ’ εμένα από τα δεξιά σε μια απόσταση τεσσάρων με πέντε μέτρων. Τόσο ξαφνικά και αθόρυβα είχε εμφανιστεί, που φάνηκε σαν να βγήκε από τη γη. Βάδιζε εντελώς αθόρυβα στο δικό μου βήμα πλάι μου, αλλά έδειχνε να μη με αντιλαμβάνεται, και παρατήρησα πως τα βήματά του δεν έκαναν κανένα θόρυβο πάνω στην απαλή χλόη. Το αμυδρό φως με δυσκόλευε να τον δω καθαρά, αλλά κατά τα φαινόμενα ήταν ένας ψηλός και στιβαρός τύπος, ντυμένος μ’ έναν μακρύ, ποδήρη μανδύα, που εν μέρει κάλυπτε το πρόσωπό του. Στο κεφάλι του φορούσε ένα περίεργο τρίκωχο καπέλο και στα χέρια του κρατούσε κάτι που έμοιαζε μ’ ένα κοντό και βαρύ ρόπαλο.




Έμεινα εντελώς κατάπληκτος. Σαν άτομο είμαι μικρόσωμος και καθόλου εύρωστος και η εμφάνιση αυτού του αλλόκοτου ξένου πάνω σ’ αυτούς τους έρημους Λόφους με τρόμαξε. Τι ήθελε άραγε; Μήπως με είχε ακολουθήσει καθώς είχα ξεκινήσει από το Γουιλινγκμπέρι, και αν ήταν έτσι, για ποιο λόγο; Ωστόσο, έκρινα πως το καλύτερο που είχα να κάνω ήταν να μη δείξω τρομαγμένος και ρίχνοντάς του ένα βλέμμα, τον καλησπέρισα.

Δεν έδωσε την παραμικρή σημασία στον χαιρετισμό μου, τον οποίο φάνηκε να μην τον άκουσε καθόλου, και συνέχισε να προχωρεί ανεβαίνοντας τον λόφο δίπλα μου σε νεκρική σιωπή.
Μετά από λίγο του ξαναμίλησα. Τη φορά αυτή η φωνή μου ακούστηκε παράξενα στα ίδια μου τ’ αυτιά, σαν να μην έβγαινε από τα χείλη μου, αλλά από κάπου μακριά.

«Σκοτεινή νύχτα», είπα.


Τη φορά αυτή απάντησε. Με μια αργόσυρτη, μετρημένη φωνή, αλλά τέτοια που έκρυβε μια νότα απόγνωσης και δυστυχίας, είπε:


«Σκοτεινή για σένα. Πιο σκοτεινή για μένα».

Τα είχα χαμένα μη ξέροντας τι ν’ απαντήσω, κι ένιωσα το θάρρος μου να μ’ εγκαταλείπει. Για να το ανακτήσω έπρεπε να προσπαθήσω να ανοίξω μια κουβέντα μαζί του, όσο δύσκολο κι αν ήταν κάτι τέτοιο. Κατά συνέπεια συνέχισα:

«Παράξενο μέρος να βαδίζει κανείς τη νύχτα. Έχετε να πάτε μακριά;»

Δε γύρισε το κεφάλι του να με κοιτάξει.

«Ο δρόμος σου είναι σύντομος και εύκολος, αλλά ο δικός μου μακρύς και δύσκολος. Πόσο μακρύς, ω Θεέ μου, πόσο μακρύς;» φώναξε. Καθώς άρθρωσε τις τελευταίες λέξεις η φωνή του υψώθηκε σε  κραυγή και τίναξε τα χέρια του πάνω απ’ το κεφάλι του, αφήνοντάς τα κατόπιν να πέσουν στα πλευρά του με μια χειρονομία απόγνωσης.

Είχαμε τώρα σχεδόν φτάσει στην κορυφή του Λόφου, και καθώς πλησιάζαμε την κορυφή, διαπίστωσα πως είχε σηκωθεί αέρας. Προς στιγμήν ήμασταν προστατευμένοι από το χείλος του λόφου, μπορούσα όμως ν’ ακούσω το μακρινό του μουγκρητό, και μόλις φτάσαμε στην κορυφή, ο άνεμος φύσηξε κατά πάνω μας μ’ ένα ξέσπασμα.

Με τον αέρα ήρθαν στ’ αυτιά μου κι άλλοι συγκεχυμένοι ήχοι, ανθρώπινες φωνές, πολλές φωνές σε διαφορετικούς τόνους. Άκουγα κλάματα, ουρλιαχτά, ψαλμωδίες, λυγμούς, έως και  γέλια. Το μεγάλο, ρηχό κοίλωμα του Λόφου Μπράνκσομ ήταν ζωντανό μ’ αυτούς τους απόκοσμους ήχους. Δεν μπορούσα να δω τίποτε παρά μόνο τον συνοδοιπόρο μου να συνεχίζει την πορεία του σταθερά προς τα μπρος. Κι εγώ, αν και φοβόμουν τη συντροφιά του, φοβόμουν πιο πολύ να βρεθώ ολομόναχος, και γι’ αυτό τον ακολουθούσα. Βασίλευε πηχτό σκοτάδι μέσα στη νύχτα και, καθώς προχωρούσα, οι φωνές συχνά ακούγονταν αρκετά κοντά, ενώ δεν έβλεπα τίποτε, μέχρι που περάσαμε το κέντρο του κοιλώματος και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε την απέναντι πλαγιά. Τη στιγμή εκείνη ο άνεμος έσκισε τα σύννεφα και το φεγγάρι έλαμψε ολόγιομο πάνω στους Λόφους. Και τότε στο φεγγαρόφωτο είδα ένα καταπληκτικό και συνάμα τρομακτικό θέαμα. Ολόκληρος ο Λόφος του Μπράνκσομ ήταν ζωντανός με κόσμο να σπεύδει εδώ κι εκεί, μερικοί απορροφημένοι στις δραστηριότητές τους, ό, τι και να ήταν αυτές, άλλοι να περιπλανώνται άσκοπα, με τα χέρια τους σηκωμένα κάνοντας εξαγριωμένες και τραγικές χειρονομίες. Το πλήθος φαινόταν να αποτελείται από κάθε λογής και συνθηκών άτομα , που ήταν ντυμένα με τη μόδα όλων των εποχών, αν και αυτά που επικρατούσαν φαίνονταν να ήταν ρούχα πολύ παλιάς εποχής. Εδώ έβλεπα μια ομάδα ανθρώπων ντυμένων με τους ιερατικούς μανδύες της αρχαίας Βρετανίας. Εκεί περπατούσε ένας στρατιώτης φορώντας μια ρωμαϊκή περικεφαλαία με έμβλημα τον αετό. Υπήρχαν κι άλλες ομάδες μεταγενέστερης εποχής: ο σιδερόφρακτος ιππότης του Μεσαίωνα, η γραφική ενδυμασία και τα μακριά μαλλιά ενός αριστοκράτη του δέκατου έβδομου αιώνα. Όμως, μου ήταν αδύνατο να επικεντρωθώ σ’ αυτό το κινούμενο πλήθος. Καθώς ατένιζα απορροφημένος μια μορφή, αυτή διαλυόταν βαθμιαία και μια άλλη έπαιρνε τη θέση της για να σβήσει κι αυτή σιγά – σιγά καθώς την παρατηρούσα.

Ο σύντροφός μου δεν έδωσε καμιά σημασία σ’ αυτόν τον συρφετό. Σταθερά προχωρούσε προς την κορυφή του λόφου, κατά διαστήματα σηκώνοντας ψηλά τα χέρια και κατεβάζοντάς τα με τη γνώριμη χειρονομία απελπισίας και ταυτόχρονα βγάζοντας την πένθιμη κραυγή του «πόσο μακρύς, πόσο μακρύς είναι ο δρόμος;».

Συνεχίσαμε την ανοδική μας πορεία και φτάσαμε στην κορυφή του Λόφου, με τον συνοδοιπόρο μου να προπορεύεται λίγα μέτρα από μένα. Μόλις έφτασε στην κορυφή, σταμάτησε και σηκώνοντας τα χέρια πάνω από το κεφάλι του, στάθηκε ακίνητος. Ξαφνικά ταλαντεύτηκε, η μορφή του διογκώθηκε, το περίγραμμά του άρχισε να χάνεται και να θολώνει μέσα στο φόντο μέχρι που ξεθώριασε και χάθηκε. Καθώς εξαφανιζόταν, ο άνεμος κόπασε ξαφνικά, οι ανθρώπινες φωνές σταμάτησαν και κοιτάζοντας τριγύρω μου είδα το μέρος γυμνό και ήρεμο κάτω από το φως του φεγγαριού.
Ήμουν τώρα στην κορυφή του λόφου και κοιτώντας προς τα κάτω είδα ένα φως να καίει σ’ ένα παράθυρο της αγροικίας του Μπράνκσομ. Κατέβηκα τον λόφο σκουντουφλώντας στη βιασύνη μου και καθώς πλησίαζα στο σπίτι, είδα τον κύριο Χάρκνες να στέκεται στην ανοιχτή πόρτα. Με κοίταξε παράξενα καθώς έμπαινα.

«Ήρθες διασχίζοντας τον Λόφο του Μπράκσομ απόψε...», αναφώνησε, «...απόψε απ’ όλες τις νύχτες του χρόνου;»

«Ναι», αποκρίθηκα.


«Θα έπρεπε να σ’ είχα προειδοποιήσει», είπε, «αλλά σε περίμενα πριν σκοτεινιάσει. Ο Λόφος του Μπράνκσομ γίνεται ένα δυσοίωνο μέρος απόψε και άνθρωποι έχουν εξαφανιστεί στο παρελθόν και ποτέ δεν έχει μάθει κανείς για την τύχη τους. Κανένας βοσκός δεν τολμάει να βγει απόψε, διότι σαν απόψε είναι η νύχτα, κατά τη λαϊκή παράδοση, όπου όλοι εκείνοι που βρήκαν βίαιο θάνατο πάνω στους Λόφους επιστρέφουν να βρουν τη χαμένη τους γαλήνη.

Ο Άμυας Νόρθκοουτ (1864 - 1923) ήταν Άγγλος συγγραφέας, ο έβδομος γιος του Πρώτου Kόμη του Ίντελσλι (του Υπουργού των Οικονομικών κατά τη διακυβέρνηση του Ντισρέιλι). Για αρκετά χρόνια διετέλεσε δικαστής στην κομητεία του Μπάκινγχαμ. Ο Νόρθκόουτ επίσης έζησε για σύντομο χρονικό διάστημα στο Σικάγο, όπου είχε μια μικρή επιχείρηση. Έγραψε διηγήματα μεταφυσικής φαντασίας μιμούμενος το ύφος του Μ. Ρ. Τζέιμς, τα οποία περιλαμβάνονται στην μοναδική του ανθολογία Συντροφιά με τα Φαντάσματα.


Δεν υπάρχουν σχόλια: