Ὑπάρχει μνήμη στὸ κέντρο τῆς γῆς, ἥλιος στὸν οὐρανὸ καὶ οὐτοπίες.
Κατηφορίζοντας, θαρρῶ, τὴν Κατάρα καὶ δεξιά, κατ’ εὐχήν, ἡ παλιὰ Βοβοῦσα
ἄνθρωποι κάθε ἐποχῆς περαστικοὶ μὰ ἡ σκοτωμένη ὤρα μάταια προσμένει
ἄλλοι ἔσπειραν ἄλλοι θέρισαν καὶ τὸ δίκιο στὴν ἄκρη τοῦ γκρεμοῦ
πρωτόφαντα ὅπλα καθὼς ἐξαίσιοι θεοὶ τὰ δόλια ἄλογά του Κορτὲζ
σὰν ὅπως ἐξέρχεσαι τῆς ἀγάπης κατισχυμένος κι ἀντηχεῖ
τὸ χάος μὲ φλογέρες καὶ σκόνη ― ἡ ἄκρη τοῦ κόσμου ποιὰ νάναι;
Ἄπολις ἐγώ, εἶπε, κι ἐγὼ μὲ τὴν αὐτογνωσία τάχα τί κερδίζω
μόνος, ὁλομόναχος μὲ τὴν εὐχὴ τῆς μάνας μόνον
στὴν ἀνθρωπογεωργαφία Κατράνιτσα ἢ Βοβοῦσα ἢ Γραμματίκοβο ἢ ―
ὁ κεραυνὸς τοῦ μαχαιριοῦ στὴν κορυφὴ τῆς κεφαλῆς κι ὁ μόσχος μουγκρίζει
κόκκινο - μαῦρο, κόκκινο - μαῦρο, κόκκινο – μαῦρο… ― Πῦρ!
ἀδιέξοδά της ἱστορίας πνιγμένες φωνὲς ― ἡ ἄκρη τοῦ κόσμου ποιὰ νάναι;
Ἀλλοπαρμένα δειλινὰ κι οἱ μάγισσες σφυρίζουν μὰ ἐκεῖνος μὲ τὸν ἀέρα μιλεῖ
τί δίνει τώρα γιὰ τὴν ψυχὴ τοῦ τί προσφέρει στὴ βαθιά του πίστη
τὸν Δημήτριο Γκίνη, πρώην ποιμένα, ἄγγελο ἄγγελο τῶν μακρινῶν οὐρανῶν
σήμερα ἡ θάλασσα μουρμουρίτσα κι ἀρραβωνιασμένα κύματα γιαλό-γιαλὸ
αὔριον τὰ ποιήματα φί χί ψῖ καὶ νετρόνιον ὠμέγα
ὢ μέγα ψεῦδος τῆς τέχνης ὢ μέγα ψεῦδος μας ― ἡ ἄκρη τοῦ κόσμου
ποιὰ νάναι;
Γλώσσα τοῦ ἀνέμου τῆς στάχτης σάρκα ἤτανε λάθος τὸ πρωὶ καὶ λάθος
τὸ φεγγάρι ποὺ λευκάζει τὰ σεντόνια τοῦ Ἅδη ὅταν ὅλοι
σκεφτικοὶ γυρίζουμε πίσω στὴν πρώτη φωτιὰ
κατηφορίζοντας τὴν Κατάρα κι ἀνηφορίζοντας τὴν Εὐχή!
μὲ τὸ δικό του φιλὶ μὲ τὸ δικό του χαῖρε, ὁ ἀδέκαστος,
ὁ γιὸς τῆς Καλλιόπης ἀκόμη ζῶν κι ἀκόμη ρωτώντας.
(«Χαιρετισμοί», 1995)
Σημειώσεις (Gerontakos) :1.Κατράνιτσα. Πανέμορφο χωριό στις πλαγιές του Βερμίου. Κάηκε από τους Γερμανούς, το 1943, που άφησαν πίσω τους 300 νεκρούς, άντρες, γυναίκες παιδιά. Σήμερα ονομάζεται Πύργοι.
2. Γραμματίκοβο ή Γραμματικό: Διπλανό της Κατράνιτσας χωριό. Κέντρο αντίστασης του ΕΛΑΣ. Κάηκε κι αυτό από τους Γερμανούς , προσφέροντας πολλά θύματα στον
εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα.
| 
**Μάρκος Μέσκος: «Τελικά δεν ηττηθήκαμε, αποτύχαμε ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου