ΓΙΑ ΤΗ ΜΩΡΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ

 

«Μωρίας εγκώμιον»

Tης Όλγας Σελλά

 Η Καθημερινή, 22/1/2013

Mου το είχε πει σε μια συνέντευξη, πριν από δέκα χρόνια, ο Παύλος Μάτεσις. «Εχω δύο αναπηρίες: δεν ζηλεύω και δεν θαυμάζω». Ξαναδιάβαζα τη συνέντευξη προχθές, το μεσημέρι της Κυριακής, για τις ανάγκες αυτού του άχαρου κάθε φορά κειμένου, όταν πρέπει να αποχαιρετίσουμε κάποιον από τον χώρο της τέχνης. Και δεν ξεκόλλαγε η σκέψη μου από τη φράση. Τι και ποιους μπορούμε να θαυμάσουμε στη σύγχρονη Ελλάδα, τι και ποιους μπορούμε να ζηλέψουμε, επειδή τους θαυμάζουμε;

Να ζηλέψεις το επίπεδο διαλόγου και επιχειρημάτων στην πολιτική ζωή του τόπου έτσι όπως ακούγεται καθημερινά από τα τηλεοπτικά παράθυρα ή, ακόμη χειρότερα, από τις συνεδριάσεις του Κοινοβουλίου; Δύσκολο. Και πάνω που νόμιζα ότι το «κερασάκι» σ’ αυτή την ατελείωτη αλυσίδα διαγωνισμού αμετροέπειας ήταν η «κορυφαία» συνεδρίαση της Βουλής την περασμένη Πέμπτη, τα δείγματα υψηλής... επιχειρηματολογίας και χαμηλότατου επιπέδου μπουγαδοκαβγάδων δεν λένε να σταματήσουν.

Και αν γυρίσεις την πλάτη στους πολιτικούς για τον τρόπο που κακοποιούν την πολιτική, θέλεις κάπου να ακουμπήσεις για να θαυμάσεις ή να ζηλέψεις. Και αναζητείς κοινωνικές συμπεριφορές αλληλεγγύης, συμπαράστασης και σύμπνοιας σε μια περίοδο που δοκιμάζονται πολλοί. Τις συναντάμε απλόχερα και γενναιόδωρα σε μικρές ή μεγαλύτερες καθημερινές προσπάθειες. Οχι όμως και σε συνδικαλιστικούς φορείς που διαχειρίζονται κοινωνικά αγαθά. Πώς αλλιώς να περιγράψεις τις αλλεπάλληλες απεργίες στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς που ταλαιπωρούν τους ήδη ταλαιπωρημένους Αθηναίους; Τι να πιστέψεις από τις αλληλοκατηγορίες φαρμακοποιών και Εθνικού Οργανισμού Φαρμάκων; Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Οι ασθενείς απλώς δεν βρίσκουν αυτό που χρειάζονται περισσότερο. Το φάρμακό τους! Τι να ζηλέψεις και τι να θαυμάσεις απ’ ό,τι προβάλλεται σαν τρόπος διεκδίκησης;

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά ήρθε και η τρομοκρατική επίθεση στο The Mall στο Μαρούσι. Η απόλυτη ελαφρότητα σε σύμπνοια με την απόλυτη βία. Για να ακολουθήσουν οι τηλεφωνικές φάρσες πάλι με την ίδια απειλή.

Τι να πει κανείς για όλα αυτά; Πώς να τα χωρέσει ο νους και να τα ερμηνεύσει; Ξέρετε πού βρήκα ενδιαφέρουσες απαντήσεις; Σε ένα πολύ παλιό κείμενο, στο «Μωρίας Εγκώμιον» του Εράσμου. «...Τούτη που βλέπετε με τα σηκωμένα φρύδια είναι η Φιλαυτία. Τούτη, που τα μάτια της φαίνονται όλο να χαμογελούν και τα χέρια της να παίζουν παλαμάκια λέγεται Κολακεία. Τούτη που δείχνει να μισοκοιμάται ονομάζεται Λήθη. Τούτη που ακουμπά στους αγώνες και σταυρώνει τα χέρια της είναι η Μισοπονία, ήγουν η Τεμπελιά. Τούτη που η ματιά της χαζεύει εδώ κι εκεί και δεν στυλώνεται πουθενά είναι η Ανοια ή Χαζομάρα. Τούτη με τ’ ανθηρό δέρμα και το στρουμπουλό κορμί τη λένε Τρυφή. Και να μέσα σ’ αυτές τις νέες γυναίκες, δύο θεοί: ο ένας λέγεται Καλοφαγίας κι ο άλλος Υπναράς...». Μικρές «θεότητες» από τον καιρό του Εράσμου ώς σήμερα. Που έχουν πολλούς θαυμαστές...