Κυριακή, Ιουλίου 31, 2011

ΠΡΟΣΥΠΟΓΡΑΦΟΥΜΕ

Η χώρα που έχασε το Υπερεγώ της

Tου Αποστολου Δοξιαδη*
Η Καθημερινή, 31/7/2011

Για να καταλάβουν την κοινωνία, οι αρχαίοι συχνά τη συνέκριναν με τον ανθρώπινο οργανισμό. Μου έρχεται στον νου η σκηνή στον βίο του Κοριολανού, του Πλουτάρχου, όπου ο Μενένιος Αγρίππας λέει στους πολίτες που διαμαρτύρονταν για τα προνόμια της συγκλήτου ετούτη την παραβολή: «Κάποτε τα όργανα του σώματος επαναστάτησαν κατά του στομαχιού, κατηγορώντας το ότι τεμπελιάζει, ενώ τα υπόλοιπα εργάζονται να το θρέφουν. Μα το στομάχι γέλασε με την αφέλειά τους, και εξήγησε ότι την τροφή την παίρνει μονάχα για να τη μοιράσει δίκαια στα υπόλοιπα όργανα». Κατά συνέπεια, καταλήγει ο Αγρίππας, οι συγκλητικοί αδίκως κατηγορούνται ότι δεν παράγουν τίποτε. Εργο τους, όπως του στομαχιού, είναι να φροντίζουν να λειτουργεί εύρυθμα η υπόλοιπη κοινωνία.

Θα ήθελα να τολμήσω κι εγώ μια παρόμοια αναλογία, όχι όμως για να υποστηρίξω τους δικούς μας συγκλητικούς, τους βουλευτές, μα για να καταλάβω την κατάστασή μας γενικότερα. Αντί, όμως, για όργανα σωματικά διαλέγω τα ψυχικά, βάσει του γνωστού διαχωρισμού του Φρόιντ, της ψυχικής λειτουργίας σε τρία μέρη. Βάσει αυτού, απλουστεύοντας κάπως, το πρώτο, που αποδίδεται ελληνικά ως «Αυτό» (το λατινικό id) είναι περίπου ισοδύναμο με τις ενορμήσεις, τα βιολογικά κυρίως ένστικτα· το δεύτερο, το Εγώ, είναι η λειτουργία που αντιμετωπίζει τις απαιτήσεις της πραγματικότητας, ασκώντας προς τούτο και τον απαραίτητο έλεγχο στο «Αυτό». Τούτο όμως γίνεται σύμφωνα και με την τρίτη λειτουργία, το Υπερεγώ, που είναι, ας πούμε, ο «εσωτερικευμένος γονέας», δηλαδή οι κανόνες που αφομοιώνει μεγαλώνοντας ο άνθρωπος -κάποτε το λέγαν «φωνή της συνείδησης»- που διαμορφώνονται με τη σειρά τους από την κοινωνία. Σε τούτο το μοντέλο ψυχικής λειτουργίας, το Εγώ συνταιριάζει τις συχνά αντιθετικές απαιτήσεις που θέτουν Aυτό και Υπερεγώ, το πρώτο των ενστίκτων, που σαν μικρά παιδιά όλο φωνάζουν «θέλω», το άλλο των εντολών που πιέζουν με τα «πρέπει» τους. Οπότε, για να ζει ο άνθρωπος ζωή ισορροπημένη, χωρίς να τον κυβερνούν τόσο τα ένστικτα που να καταλήγει στη φυλακή ή σε άλλης λογής αυτοκαταστροφή, αλλά ούτε και τόσο να τα καταπνίγει ώστε ο βίος να καταντά ανούσιος, μηχανικός, σκέτη υποταγή στις κοινωνικές επιταγές, πρέπει το Εγώ να κάνει καλά τη δουλειά του.

Αντιστοιχώντας την ψυχή με την κοινωνία, το Αυτό είναι οι επιθυμίες των πολιτών, ατόμων ή ομάδων, ενώ κυβέρνηση και κράτος είναι το Εγώ, που πρέπει να ικανοποιεί τις δίκαιες επιθυμίες αλλά να ελέγχει όσες είναι εις βάρος του συνόλου. Ετσι, οφείλει να παρέχει δημόσια εκπαίδευση και υγεία, που ζητούν τα καλά «θέλω», αλλά και αστυνομία και δικαστήρια, ώστε τα αρνητικά να μη δυναστεύουν τους υπόλοιπους. Με αυτή την αντιστοίχιση, το Υπερεγώ είναι το Σύνταγμα κι οι νόμοι, αλλά κυριότερα ακόμη οι κοινωνικές αρχές που τα στηρίζουν, θρησκευτικές, ηθικές ή εθιμικές. Γιατί το Υπερεγώ δεν είναι μόνο μπαμπούλας, να απαγορεύει, αλλά και φορέας αξιών. Δεν είναι ανιστορικό ή παράλογο, μα συσσωρεύει όλα όσα συγκροτούν τον πολιτισμό.

Εφαρμοσμένη στα δικά μας, αυτή η αναλογία ψυχής-κοινωνίας μοιάζει αρχικά να οδηγεί στο συμπέρασμα πως στη σημερινή ελληνική κοινωνία πάσχει το Εγώ, δηλαδή κυβέρνηση και κράτος που δε θέλουν ή δεν μπορούν (μάλλον και τα δύο) να κάνουν τη δουλειά τους. Αυτό όμως, ενώ ισχύει μερικά, δεν αποδίδει το βαθύτερο πρόβλημα, αφού δυστυχώς πάσχουμε πλέον από παθολογία πολύ σοβαρότερη, του Υπερεγώ. Φυσικά, το ότι μας κυβέρνησαν χρόνια κυβερνήσεις λαϊκίστικες, χωρίς αρχές, είναι βασική αιτία της νόσου. Οντας το Υπερεγώ «εσωτερικευμένος γονέας», η παρατεταμένη έλλειψη σωστής εξουσίας όχι απλώς δεν χτίζει εσωτερικό γονεϊκό πρότυπο, μα διαλύει σταδιακά και κάθε ίχνος παλαιού. Ετσι, με κύριους αυτουργούς κόμματα και κυβερνήσεις, τις τελευταίες δεκαετίες έσβησε στην Ελλάδα κάθε κοινωνική αρχή παραπλήσια με όσες διδάσκουν οι καλοί γονείς στα παιδιά τους, αρχές που μας γλυκαίνουν την ψυχή με νοσταλγία όταν τις βλέπουμε να ξεδιπλώνονται στις παλιές ελληνικές ταινίες: η ηθική, η ευθύνη, ο αυτοέλεγχος, το μέτρο, η ευπρέπεια, ο σεβασμός στους άλλους. Πάνε αυτά, μπήκαν στο «χρονοντούλαπο της Ιστορίας».

Τώρα η Ελλάδα είναι άλλο πράμα, η χώρα που την κυβερνά του καθενός το «θέλω», χωρίς αντίσταση από κανένα κοινό «πρέπει», η κοινωνία που τη δυναστεύουν ανεξέλεγκτα κι ατιμώρητα του καθενός τα γούστα: των άτιμων υπουργών και των ανήθικων επιχειρηματιών που ληστεύουν το Δημόσιο, των πρυτάνεων που δηλώνουν ότι δε θα σεβαστούν τους νόμους, των μπαχαλάκηδων που καίνε κτίρια και ανθρώπους, των ταξιτζήδων που κλείνουν αεροδρόμια, των ΠΑΜΕτζήδων που κλείνουν λιμάνια, των φοιτητοπατέρων που κλείνουν πανεπιστήμια, των περιθωριακών που κλείνουν την πλατεία Συντάγματος. Και κανένα κράτος/Εγώ δεν μπορεί -και να ήθελε, που δε θέλει- να αντισταθεί στον ανεξέλεγκτο χείμαρρο των καταστροφικών βουλήσεων, γιατί απλούστατα δεν έχει πουθενά να πατήσει, καμιά πίστη για να στηρίξει τον λόγο και την πράξη του, καμία αρχή ζωής που να τη σεβόμαστε όλοι, κανένα ίχνος συνείδησης που να αντιπροσωπεύει κοινά «πρέπει», όχι μονάχα σαν κανόνες καταπιεστικούς, μα σαν στοιχεία πολιτισμού, παράδοσης, Ιστορίας - εν τέλει σαν στοιχεία ανθρωπιάς και αρχοντιάς.

Ετσι μου φαντάζει εμένα σήμερα η Ελλάδα του 2011, μια παγκόσμια πρωτοτυπία: είμαστε η χώρα που έχασε το Υπερεγώ της.


* Ο κ. Απόστολος Δοξιάδης είναι συγγραφέας.

ΠΟΙΗΣΗ ΜΕ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΣΥΝΘΕΤΙΚΗ "ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΗ"

 Παρίσι 1923: ο Κ. Βάρναλης ποζάρει  με τους φίλους 
του Νίκο Χατζηκυριάκο - Γκίκα 
και Στρατή Ελευθεριάδη (Τεριάντ)

Κώστας Βάρναλης
ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΦΥΓΗΣ
[Από το θεατρικό έργο του Βάρναλη "Άτταλος ο Τρίτος" (1971).
Ο  Άτταλος, αφού χάρισε το βασίλειό του,
παίρνει την κιθάρα και τραγουδάει.
Το ποίημα περιλαμβάνεται και στα «Ποιητικά» 
του Κ. Β. (εκδ. Κέδρος, Αθήνα 1958) ]

Πάνω στου πελάου
το σπιθάτ' αφρό
έστησα χορό,
φεύγω, αναχωρώ!

Έκανα φτερά
κι έγινα πουλί
γεια χαρά, καλή,
και μην κλαις πολύ.

Θάνατος εδώ
κι ανθρωποσφαγή.
Τούτ΄η μάβρη γη
κόκκινη πληγή.

Μέσα στην καρδιά
κόβω κάθε τι
που με συγκρατεί
με τη λάσπη αφτή,

Βούλωσα κι αφτιά
και μνημονικό,
για να μην ακώ
τίποτα κακό.

Ντύθηκα γαμπρός
από καινουργίς
άστρο της αυγής,
έβγα να με διεις.

Πάω για θεός
σε νησί τρανό
μες στο γαλανό
τον ωκεανό.

Άνεμος φυσά
παίρνει με και πα
κι η καρδιά χτυπά!
Όλα Χαρωπά!

Παίρνει με και πα
πούλουδο αλαφρό.
Πάντα με χορό
φέβγω, αναχωρώ!


ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το ποίημα μελοποιήθηκε από τον Σταύρο Κουγιουμτζή με τον τίτλο
"Γεια χαρά, καλή"! Ο Θεσσαλονικιός συνθέτης αφαίρεσε ή διασκεύασε  , συνθετική αδεία,
τους στίχους του,  "προσαρμόζοντάς" τους στα  "νεοκυματίστικα" μέτρα και γούστα
της εποχής και το ενέταξε στο γνωστό δίσκο του «Όταν ανθίζουν πασχαλιές» (1971).
Ανεξάρτητα από το αισθητικό αποτέλεσμα της "παρέμβασης" αυτής, ο τρόπος 
με τον οποίο δούλεψε ο συνθέτης δίνει ένα απτό επιχείρημα σε όσους υποστηρίζουν
ότι το πάντρεμα ποίησης και μουσικής είναι άκρως σοβαρή υπόθεση, από την οποία ,
συνήθως, ζημιωμένη βγαίνει μόνο η ποίηση.

ΜΑΧΑΙΡΩΜΑΤΑ...

Γκορ Βιντάλ 

Μαχαιρώματα μεταξύ συγγραφέων


Του Δημήτρη Πολιτάκη
Τα Νέα, 30 Ιουλίου 2011


Από τον αλκοολισμό που ο Χέμινγουεϊ χρεώνει στον Φόκνερ ώς τον «λυρισμό γορίλλα» του Γιώργου Σεφέρη για τον Αγγελο Σικελιανό. Είκοσι πέντε δολοφονικές «κακίες» κορυφαίων ξένων και ελλήνων λογοτεχνών για εξίσου επιφανείς ομοτέχνους τους

Ο Βλαντίμιρ Ναμπόκοφ
για τον Ερνεστ Χέμινγουεϊ:
«Τον διάβασα εκεί στις αρχές της δεκαετίας του '40. Κάτι για καμπάνες, ταύρους και αχαμνά (bells, bulls and balls) έγραφε… Το μίσησα».
*
Ο Γουίλιαμ Φόκνερ
για τον Μαρκ Τουέιν:
«Γραφιάς της πλάκας που στην Ευρώπη δεν θα τον είχαν ούτε για τέταρτης κατηγορίας συγγραφέα. Βρήκε κάτι ξεχασμένους λογοτεχνικούς σκελετούς, τους έντυσε με τοπικό χρώμα και κατάφερε να συγκινήσει τους επιφανειακούς και τους τεμπέληδες».
*
Ο Μαρκ Τουέιν
για τον Χένρι Τζέιμς:
«Αν αφήσεις για λίγο κάποιο βιβλίο του, αποκλείεται να το ξαναπιάσεις».
*
Ο Μάρτιν Εϊμις
για τον Θερβάντες:
«Το διάβασμα του Δον Κιχώτη μπορεί να συγκριθεί με μια αρμένικη βίζιτα ηλικιωμένου συγγενούς που δεν σταματά να σε ζαλίζει με τις φάρσες του, τις βρώμικες συνήθειές του, τις ατέλειωτες περιγραφές ακατανόητων αναμνήσεων. Οταν επιτέλους τελειώσει η εμπειρία και ο γέρος φύγει (στη σελίδα 845), σου έρχεται να βάλεις τα κλάματα. Και δεν πρόκειται για δάκρυα ανακούφισης ή μετάνοιας, αλλά για δάκρυα περηφάνιας που κατάφερες να φτάσεις μέχρι το τέλος.
*
Ο Γκορ Βιντάλ για τον Αλεξάντερ Σολζενίτσιν:
«Κακός συγγραφέας και ανόητος άνθρωπος - αυτός όμως είναι συχνά ο συνδυασμός της επιτυχίας για το αμερικανικό αναγνωστικό κοινό».
*
Ο Ιβλιν Βο
για τον Μαρσέλ Προυστ:
«Θα πρέπει να έπασχε οπωσδήποτε από κάποιου είδους νοητική υστέρηση».
*
Ο Μάρτιν Εϊμις
για τον Γκορ Βιντάλ:
«Δίνει την εντύπωση ότι πιστεύει πραγματικά πως οι ετεροφυλόφιλοι έχουν πέσει θύματα μαζικής ύπνωσης και προπαγάνδας, αλλιώς θα ήταν γκέι φυσικά».
*
Ο Τρούμαν Καπότε
για τον Τζακ Κέρουακ:
«Αυτό δεν είναι γράψιμο, είναι δακτυλογράφηση».
*
Ο Μποντλέρ
για τον Βολταίρο:
«Ο βασικός λόγος για την πλήξη που νιώθω στη Γαλλία είναι ότι όλοι θυμίζουν τον Βολταίρο, αυτόν τον πρίγκιπα του επιφανειακού, αυτόν τον αντικαλλιτέχνη».
*
Ο Γκουστάβ Φλομπέρ
για τη Γεωργία Σάνδη:
«Μια μεγάλη αγελάδα γεμάτη μελάνι».
*
Η Βιρτζίνια Γουλφ για τον «Οδυσσέα» του Τζέιμς Τζόις:
«Το έργο ενός νοσηρού προπτυχιακού φοιτητή που ξύνει διαρκώς τα σπυριά του».
*
Ο Νόρμαν Μέιλερ
για τον Τομ Γουλφ:
«Διαβάζοντάς τον κάποιες φορές, είναι σαν να σε έχει καβαλήσει μια υπέρβαρη γυναίκα. Ή την ερωτεύεσαι ή παθαίνεις ασφυξία».
*
Ο Μανόλης Αναγνωστάκης για τον Γιάννη Ψυχάρη:
«Η δημοτική του Ψυχάρη δεν ήταν λαϊκή γλώσσα, ήταν πλαστή».
*
Ο Γιάννης Ψυχάρης
για τον Κ.Π. Καβάφη:
«Ο Καβάφης δεν είναι ποιητής, είναι τζουτζές».
*
Ο Γιώργος Σεφέρης
για τον Αγγελο Σικελιανό:
«Αυτός ο λυρισμός γορίλλα που θέλει όλα να τα καταβροχθίσει».
*
Ο Τζον Ντος Πάσος για τον Τρίσταν Τζάρα:
«Ενας χτικιάρης Ρουμάνος που θυμίζει σχολαστικό αρχιλογιστή».
*
Ο Τσαρλς Μπουκόφσκι
για όλους τους συναδέλφους του:
«Οι συγγραφείς θέλουν να μυρίζουν μόνο τις δικές τους κουράδες. Δεν βγάζω τον εαυτό μου απ' έξω. Προτιμώ να σκέφτομαι τον θάνατο παρά το έργο άλλων συγγραφέων. Είναι πολύ πιο ευχάριστο».
Γεωργία Σάνδη

Σάββατο, Ιουλίου 30, 2011

ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ (4)

ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ   (4)
66. Είναι αφόρητα εγωκεντρικό άτομο. Τις Κυριακές 
όμως πηγαίνει ανελλιπώς στην εκκλησία.
*
67. Μνήμων, ναι! Μνησίκακος, όχι!Το μεγαλύτερο ίσως ελάττωμά μου...
*
68.Ελλασχάιμερ: γνωστή ελληνική κληρονομική νόσος, που χαρακτηρίζει αποκλειστικά ρατσιστικά άτομα που ξεχνούν επιλεκτικά τα "σκοτεινά" σημεία της Ιστορίας και είναι ιδιαίτερα επιθετικά σε όσους έχουν διαφορετικές απόψεις.
*
69.Μερικοί γονείς συμπεριφέρονται στα παιδιά τους σαν να είναι είδωλα, άλλοι σαν να είναι οικόσιτα ζώα και κάποιοι άλλοι τα θεωρούν λαθρομετανάστες που μολύνουν την επικράτειά τους.

*
70. Ο τυπικός έλληνας γονιός αγαπά τα παιδιά του μέχρι...ασφυξίας.

*
71.
-Γιατί ο Έλληνας θεωρεί Παράδοση καθετί παρωχημένο
και αντιδραστικό; 
-Επειδή είναι πιο εύκολο να μένεις στην επιφάνεια , παρά να σκάβεις βαθιά για να ανακαλύψεις τις πραγματικές προγονικές αξίες.Χώρια που είναι και πιο αποδοτικό για τους επαγγελματίες πατριδολάγνους...

72. Δημόσιος Υπάλληλος σε καιρό Μνημονίου: το βολικό υποζύγιο , που το φορτώνεις περισσότερα βάρη αφαιρώντας όλο και πιο πολύ από το φαγητό του. 

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΕΝΟΣ ΠΑΙΔΙΟΥ


"Και κάνε , Θεέ μου, να μην ξαναεμφανιστούν
τα ταξί στους ελληνικούς δρόμους, για να είναι
όλος ο κόσμος ευτυχισμένος!.."

Ο ΘΕΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

-Είδες; Τα κορίτσια μας βγήκανε πρώτες στον κόσμο!
Άλλη μια απόδειξη ότι ο Θεός είναι φιλέλλην!
-Εγώ θα πιστέψω στο θεό μόνο όταν κάνει
και κανένα θαύμα στην Οικονομία.
Να σταματήσει να μας υποβαθμίζει
η Μούντις , παραδείγματος χάριν.

ΑΠΕΡΓΙΑ ΝΑ ΄ΝΑΙ ΚΙ ΟΠΟΙΟΣ ΝΑ ΄ΝΑΙ...

"Με την εξόντωση των μικρών ιδιοκτητών ταξί, ο στόχος της κυβέρνησης είναι να βάλει πόδι το μεγάλο κεφάλαιο στο «φιλέτο» της συγκεκριμένης αγοράς. Το αποτέλεσμα θα είναι να μετατραπεί σταδιακά το ταξί σε είδος πολυτελείας για το λαό, ενώ οι μισθωτοί οδηγοί που θα εργάζονται σε αυτές τις συνθήκες θα οδηγηθούν σε καθεστώς γαλέρας. Τα επιχειρήματα της κυβέρνησης ότι θα φτηνύνουν οι υπηρεσίες και ότι θα βρουν δουλιά οι άνεργοι, είναι ψεύτικα και αποπροσανατολιστικά."

ΚΚΕ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ



"Θεέ μου, πρέπει να έχω πέσει
πολύ χαμηλά, για να με 
υποστηρίζει ακόμα και το ΚΚΕ!.."

ΟΤΑΝ Η ΤΕΧΝΗ ΕΜΠΝΕΕΙ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ...

ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΤΑ ΑΛΟΓΑ ΟΤΑΝ ΓΕΡΑΣΟΥΝ
(Τα τραγούδια)

Ήμουν δεκαεπτά χρονών- όταν το είδα
Ένας διαγωνισμός χορού μέχρι θανάτου- για μένα ιστορία έρωτα
Το πρόσωπο της τζέην Φόντα με τα γαλάζια μάτια
Κι ο θάνατος που ζήτησε και πήρε
Από τον άνδρα που γνώριζε τα άλογα
Έκλαψα για ώρα- με λυγμούς
Το βράδυ πλέον
Όταν δεν κατάφερα να κοιμηθώ
Τραγούδησα στο δωμάτιο δυνατά όλα τα τραγούδια
Ζωής Θανάτου Έρωτα που ήξερα
Ξαπλωμένη στο κρεβάτι απέναντι από εκείνο
του μικρού αδελφού
Κάθε νύχτα
Για χρόνια τραγουδούσα τα τραγούδια
μλεχρι η συγκίνηση να εξαντληθεί
κι εξαντλημένη στον ταραγμένο ύπνο
της νιότης που πενθεί το μέλλον
να χωθώ


Βόλος 19-3-2010
Φοίβη Γιαννίση, "Τώρα Τώρα"

Το ποίημα δημοσιεύτηκε στο περιοδικό The book's journal,  τχ. 10 (Αύγουστος 2011).
 

Παρασκευή, Ιουλίου 29, 2011

ΜΕΓΑΛΕΣ ΜΟΡΦΕΣ...

Zhou Xuan  (1918 — 1957)

Θρυλική  Κινέζα τραγουδίστρια και ηθοποιός.
 Μεσουράνησε στην Κίνα τη δεκαετία του '40,
κάνοντας δεκάδες ταινίες με τεράστια εμπορική επιτυχία.
Άκρως συναισθηματική και ευκολόπιστη έπεσε θύμα
ασυνείδητων συζύγων και εραστών, γεγονός που υπέσκαψε
τη διανοητική της υγεία και την οδήγησε στον πρόωρο θάνατο.
Σήμερα η μνήμη της τιμάται με πρωτοφανείς τιμές και αλλεπάλληλα 
αφιερώματα στον κινεζικό καλλιτεχνικό χώρο.

ΟΔΗΓΟΣ ΖΩΗΣ (3)

 ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ Η ΖΩΗ ΜΑΣ

[Ο βίος μας έχει νόημα μόνον όταν η προσοχή μας
είναι στραμμένη στα πιο σημαντικά πράγματα,
κορυφαίο των οποίων είναι ο εσωτερικός μας κόσμος.
Όλες οι εξωτερικές ενασχολήσεις και οι θεσμικές μας
δραστηριότητες είναι περισπασμοί που μας αποσπούν
από το κύριο έργο μας, το "ένδον σκάπτε",
που οδηγεί στην ένωση με το θείο πνεύμα.]

Καθάπερ ἐν πλῷ τοῦ πλοίου καθορμισθέντος εἰ ἐξέλθοις ὑθρεύσασθαι, ὁδοῦ μὲν πάρεργον καὶ κοχλίδιον ἀναλέξῃ καὶ βολβάριον, τετάσθαι δὲ δεῖ τὴν διάνοιαν ἐπὶ τὸ πλοῖον καὶ συνεχῶς ἐπιστρέφεσθαι, μή ποτε ὁ κυβερνήτης καλέσῃ, κἂν καλέσῃ, πάντα ἐκεῖνα ἀφιέναι, ἵνα μὴ δεδεμένος ἐμβληθῇς ὡς τὰ πρόβατα: οὕτω καὶ ἐν τῷ βίῳ, ἐὰν διδῶται ἀντὶ βολβαρίου καὶ κοχλιδίου γυναικάριον καὶ παιδίον, οὐδὲν κωλύσει: ἐὰν δὲ ὁ κυβερνήτης καλέσῃ, τρέχε ἐπὶ τὸ πλοῖον ἀφεὶς ἐκεῖνα ἅπαντα μηδὲ ἐπιστρεφόμενος. ἐὰν δὲ γέρων ᾖς, μηδὲ ἀπαλλαγῇς ποτε τοῦ πλοίου μακράν, μή ποτε καλοῦντος ἐλλίπῃς.

Επίκτητος [περ. 55-120], "Εγχειρίδιον" 


Όπως σ΄ένα θαλάσσιο ταξίδι, όταν το πλοίο ρίξει  άγκυρα σε κάποιο μέρος  και πατάς στη στεριά για να προμηθευτείς νερό, μπορεί  εκεί που προχωρείς να σκύβεις να μαζέψεις ένα κοχύλι ή ένα  βολβό, αλλά η προσοχή σου και  το βλέμμα σου πρέπει να είναι συνέχεια στραμμένα στο πλοίο, μην τύχει και σε φωνάξει ο καπετάνιος, κι, όταν το κάνει, τα παρατάς όλα , μην τυχόν και σε πετάξουν σαν τα πρόβατα δεμένο στο αμπάρι' έτσι και στη ζωή, αν στη θέση του κοχυλιού και του βολβού σού έχουν δοθεί γυναίκα και παιδί, αυτά δεν πρέπει να σου γίνουν εμπόδιο. Αν σε καλέσει ο κυβερνήτης του πλοίου, παράτα τα όλα και τρέξε στο πλοίο, χωρίς να γυρίσεις  να κοιτάξεις πίσω σου.Κι αν συμβεί να είσαι γέρος, μη τυχόν κι εγκαταλείψεις ποτέ το καράβι, μήπως απουσιάζεις , όταν  ο καπετάνιος σε καλέσει.

ΤΡΕΙΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ


  • ΚΣΤ' Σεμινάριο Ομηρικής Φιλολογίας (27-31/08/2011)

    Η Πανελλήνια Ένωση Φιλολόγων σε συνεργασία με το Κέντρο Οδυσσειακών Σπουδών και τον Δήμο Ιθάκης διοργανώνουν το ΚΣΤ' Σεμινάριο Ομηρικής Φιλολογίας, με θέμα: Η θάλασσα στα ομηρικά έπη (ενάλιες θεότητες-θαλασσινά επεισόδια) που θα πραγματοποιηθεί στην Ιθάκη, από 27 έως 31 Αυγούστου 2011.
  • 10ο ΔΣΕΓ (01-04/09/2011)

     
  • Τα Τμήματα Ελληνικής Φιλολογίας (Κομοτηνή), Γλώσσας, Φιλολογίας και Πολιτισμού Παρευξείνιων Χωρών (Κομοτηνή), και το Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης (Αλεξανδρούπολη) του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης διοργανώνουν το 10ο Διεθνές Συνέδριο Ελληνικής Γλωσσολογίας (10ο ΔΣΕΓ), το οποίο θα διεξαχθεί στην Κομοτηνή από την 1η έως την 4η Σεπτεμβρίου 2011.
  • 22nd International Congress of Byzantine Studies: "Byzantium Without Borders" (22-27/08/2011)

    Το 22ο Διεθνές Συνέδριο Βυζαντινών Σπουδών (22nd International Congress of Byzantine Studies), με θέμα "Byzantium Without Borders", θα διεξαχθεί στις 22-27 Αυγούστου 2011 στο Πανεπιστήμιο της Σόφιας “St. Kliment Ohridski”. Διοργάνωση: Bulgarian Association of Byzantinists and Medievists.

    ΜΙΑ "ΚΑΛΗΜΕΡΑ!" ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΜΟΥ...

    ΣΚΕΡΤΣΟ

    Περνούσε με κοντά σοσόνια
    (αυτή κι όχι άλλ') η χήρα η Σόνια
    και σήκωνεν αχό κι αντάρα
    η σαραντάρα, η σαραντάρα!

    Ακράταγοι και θαμαστοί
    καλπάζανε γοφοί, μαστοί
    με τα βιολιά της μουσικής-
    ολάκερη φύλλον συκής!

    Μπροστά σε κόκκινο πανί
    τάβροι φρουμάγαν Ισπανοί
    και τυφλορμούσανε μπροστά σου!
    -Καμάκωσέ μας, αλλά ...στάσου!

    Κώστας Βάρναλης

    ΑΓΑΠΗΤΕ ΝΙΟΝΙΟ, ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΜΑΖΙ ΤΑ ΦΑΓΑΤΕ!





    thumb

    Απάντηση στον Νιόνιο

    ΜΑΝΟΣ ΣΤΕΦΑΝΙΔΗΣ




    «Είμαι δεκαεξάρης, σας γαμώ τα Λύκεια»
    Λαϊκισμός λαϊκοέντεχνος



    Ο Διονύσης Σαββόπουλος σε συνέντευξή του στο «Ποντίκι» (10/3) δηλώνει εμφαντικά: «Τιμώ τον Πάγκαλο, αλλά δεν τα φάγαμε μαζί». Για να τιμά τον κ. αντιπρόεδρο, προφανώς έχει τον λόγο του, ως προς το δεύτερο όμως σκέλος της δήλωσής του υπάρχουν συγκεκριμένες ενστάσεις:

    Αγαπητέ Νιόνιο, δυστυχώς μαζί τα φάγατε. Αυτοί ως εξουσία που συναλλάσσεται και εξαγοράζει, εσύ ως ευφυέστατος πλην θεσμικός καλλιτέχνης που παρέσχες αφειδώς στο σύστημα το άλλοθι που είχε ανάγκη. Επειδή έχει περάσει θλιβερά πολύς καιρός από το «Βρώμικο Ψωμί», την ελεγεία του Κοεμτζή ή τον «Πολιτευτάκια». Αλλά ακόμη και από την εποχή που χλεύαζες τον τύπο εκείνο με την πιτυρίδα, το μούσι και το τσαντάκι, τον ενημερωμένο από τον Κακαουνάκη ή τους κωλοέλληνες που λίγο ρατσιστικά αμαύρωναν την αρχαιοελληνική (σου) καθαρότητα. Έπειτα ήρθαν τα μητσοτάκ, οι κολεγιές με την κυρία Μαρίκα, οι κρατικές, εθνικοπατριωτικές συναυλίες με τον υπουργό Βαρβιτσιώτη – είχες, βλέπεις, και τον γιο σου φαντάρο – αλλά και οι απίστευτα χαριτωμένες μεν, παπαροειδείς δε κοινότητες των Ελλήνων που με ορθοδοξίες και άλλες κοινοτοπίες φτιάχνουν άλλους γαλαξίες κ.λπ. Μετά ήρθε ο Μυλοπόταμος και οι Φιλιππινέζες συν τα πατριαρχεία. Εν ολίγοις, ως main stream καλλιτέχνης κατάφερες, νόμισες, να έχεις και τον σκύλο και τη πίτα ακέραιους. Είναι έτσι όμως; Τι σχέση έχει ο Νιόνιος του «Κύτταρου» και του «Ροντέο» με το Μέγαρο και το Παλλάς; Μονάχα το αναλλοίωτο στυλ ενός ταλέντου που ξέρει οβιδιακά να μεταλλάσσεται για να βρίσκεται πάντα στην επικαιρότητα. Να γιατί τα φάγατε μαζί. Προς Θεού, δεν υπαινίσσομαι αρπαχτές ή ποινικά κολάσιμες πράξεις. Υποστηρίζω ευθέως ότι κι εσύ υπήρξες από νωρίς τμήμα της συγκάλυψης. Της αποσιώπησης και της κυρίαρχης συναίνεσης οι οποίες καταδίκασαν αυτόν τον τόπο στη νιρβάνα της άγνοιας και στο σκοτάδι τού «έχει ο Θεός». Σ’ εκείνο τον γιαλαντζί εκσυγχρονισμό, δηλαδή, όπου όλα αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν, αρκεί να μη θιγεί το star system και τα κυρίαρχα ιδεολογικά στερεότυπα. Αυτόν τον φασιστοειδή, πολυσυλλεκτικό λαϊκισμό, τέλος, που εξίσωσε την ποιότητα ζωής με τη χυδαία κατανάλωση και την τέχνη με τη φαντασμαγορία ή την άνευ όρων διασκέδαση. Αυτόν πληρώνουμε τώρα. Και ως προς αυτό φταίμε όλοι. Αφού οι κεφαλές του τόπου κοιτούσαν απλώς την καριέρα τους. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Όσων έγκαιρα προέβλεψαν την κρίση αποκαλύπτοντας και κριτικάροντας τους μηχανισμούς που την προκαλούσαν. Και γι’ αυτό υπέστησαν περιθωριοποιήσεις, αποκλεισμούς κ.λπ. Μπορείς να το φανταστείς εσύ, ο αγαπημένος των ΜΜΕ, με το κάπως αφ’ υψηλού υφάκι; Διανοητές ή δημιουργοί, όπως ο Παναγιώτης Κονδύλης ή ο προφητικός Βλάσης Κανιάρης του «Ελλάδα αλίμονο» από το 1980, ήσαν διά βίου αποσιωπημένοι από τα κυρίαρχα έντυπα και κάποια τσογλάνια της δημοσιογραφίας. Η λίστα, λ.χ., των κομμένων από τον ΔΟΛ υπήρξε περιώνυμη. Αντίθετα, οι εύκολες γραφίδες ή οι καλλιτέχνες - διακοσμητές, όλοι δηλαδή οι σημαιοφόροι μιας συγκίνησης σε τιμή ευκαιρίας, πρωταγωνιστούσαν. Αστειάκια, εξυπναδούλες, δηθενιές, κασσανδρισμοί εκ του ασφαλούς και στον ρόλο του Χορν ο Φασουλής. Επίσης, άλλοι «διεθνείς» μας συγγραφείς ή δαφνοστεφανωμένοι ποιητές της αριστεράς έπαιρναν αιωνόβιες εκπομπές στη τηλεόραση – για να ταυτίζεται στο διηνεκές η κουλτούρα με τη νύστα –, χρυσοφόρες θέσεις στο κράτος του ωραίου και παράλληλα έναν φωτοστέφανο που τους θεοποιούσε εν ζωή με το αζημίωτο. Να γιατί σταμάτησε να γράφει ο Μανόλης Αναγνωστάκης, αν θυμάσαι, να γιατί αναχώρησαν αυτοβούλως ο Χειμωνάς κι ο Λάγιος, να γιατί μαράζωσαν εκτός κρατικών επιχορηγήσεων ο Νίκος Νικολαΐδης ή ο Άρης Ρέτσος ενώ αντίθετα ο Δημήτρης Λιγνάδης ή ο Κραουνάκης γελοιοποιούν την Επίδαυρο και δεν κουνιέται φύλλο!

    Μεγάλε τραγικέ, της τέχνης, ρετιρέ
    ευάερο, ευήλιο, διαμπερέ! (sic).
    Τι πνεύμα! Τι δράμα, λοιπόν, η σιωπή των αμνών - διανοούμενων! Ο άλλος πικρόχολος Σαλονικιός φίλος σου Χριστιανόπουλος το είπε καλά: «Φανταστείτε πού έχει φτάσει ο τόπος, όταν θεωρούν μεγάλους ποιητές τη Δημουλά κι εμένα!». Εκεί φτάσαμε. Όλοι με όλα. Και με τον Κωστάκη και με τον Γιωργάκη. Και με τους «ομιχλιστές» και με τα κατά παραγγελίαν βραβεία ή το κρατικό χρήμα. Και κυρίως με έναν νεποτισμό που συνεχίζεται, αδιαμφισβήτητος, κι ένα υπουργείο Πολιτισμού γεμάτο ανέμπνευστους κλειδοκράτορες που απλώς μοιράζουν πολιτιστικό χρήμα. Κανείς δεν αντιστέκεται; Αντιστεκόταν το «Αντί», γι’ αυτό είχαμε καταντήσει γραφικοί οι συντάκτες του. Αντιστέκονται ακόμη κάποιοι δημοσιογράφοι που είναι εργαζόμενοι, αλλά όχι υπάλληλοι του αφεντικού τους. Ούτε, πολύ χειρότερα, συνέταιροι. Όπως ο Στάθης ή ο Κ. Αγγελόπουλος ή ο πρόωρα αποσυρμένος – από αηδία – Βασίλης Καββαθάς. Καταλαβαίνεις βέβαια γιατί μου λείπει ο Μάνος Χατζιδάκις και ο ποιητικός - διαβρωτικός λόγος του. Η οξύτατη παρέμβασή του στα κοινά, που ήταν αριστοκρατική, άλλα ποτέ αφ’ υψηλού. Τελικά όλοι όσοι αντιστέκονται είναι αριστοκράτες. Σαν τον Δήμο Θέο ή τον Κωστή Παπαγιώργη ή τον Δημήτρη Αληθεινό ή τον Νίκο Μπάικα ή τον συνθέτη Χάρη Βρόντο (απολυμένο πλέον από το Γ’ Πρόγραμμα)!
    Έτσι λοιπόν σήμερα η αποστροφή σου για τους κωλοέλληνες, επειδή είναι αφ’ υψηλού αλλά δεν αγγίζει την ουσία της νόσου, μου θυμίζει τη σιδερωμένη έκφραση της Όλγας Τρέμη. Και δεν τσιμπάω. Όχι άλλη, μεταλλαγμένη ΚΝΕ πια στον δημόσιο βίο. Νιόνιο, υπήρξες ο πιο προικισμένος της γενιάς σου και έχεις γράψει συνταρακτικά πράγματα. Αλίμονο, σήμερα η μουσική σου προκαλεί συγκίνηση ή και νοσταλγία. Σίγουρα πάντως αμηχανία. Σου θυμίζω την Καλομοίρα στο Ηρώδειο του Μητρόπουλου και της Wiener Philarmoniker. Και ποτέ πια σοκ. Και αυτό είναι άδικο. Πρωτίστως για σένα…
    ΥΓ. 1
    Τρώγαμε στο ουζερί του καπετάν Μιχάλη, στη Φειδίου, ο Γουδέλης, ο Καββαθάς και ο Βεριόπουλος όταν μας αιφνιδίασε μια εξαιρετική πλανόδια μπάντα. Ρουμάνοι και Αλβανοί αδελφωμένοι. Τι ρούμπες, τι σουίνγκ, τι αυτοσχεδιασμοί! Τι ηρωικό πράγμα τελικά η καθημερινότητα! Μαγεία. Αυτούς πρέπει να τους επιχορηγεί το ΥΠΠΟ, πέταξε ο Βασίλης και γελάσαμε. Τώρα όμως που το καλοσκέφτομαι, δεν είναι αστείο. Οι μπάντες αυτές διατηρούν ακόμη εκείνο τον αυτοσχεδιαστικό τρόπο της χαράς που τόσο λείπει στα μαραζωμένα μας στέκια. Θυμάσαι, Νιόνιο;
    Κι επίσης επειδή ισορροπούν ρωμαλέα πάνω στην τεντωμένη κλωστή της τέχνης και της επιβίωσης.
    ΥΓ. 2
    Τελικά και από το υπόγειο φαίνεται η θάλασσα. Ευτυχώς. Μόνος που πέρασε πολύς καιρός χωρίς να γίνει το θαύμα σε αυτόν τον τόπο. Τι κι αν κατεβαίνει ο Άγγελος; Βρίσκει στέρφα τη λίμνη.
    ΥΓ. 3
    Όταν έμπαινε ο Δούρειος Ίππος, οι Τρώες έβλεπαν μπάλα στην τηλεόραση. Όπως και τώρα...

    ΔΕΥΤΕΡΑ 11 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2011

    Πέμπτη, Ιουλίου 28, 2011

    ΣΠΑΝΙΕΣ ΕΚΤΕΛΕΣΕΙΣ



    Όσοι γινούν πρωθυπουργοί
    όλοι τους θα πεθάνουν
    τους κυνηγάει ο λαός
    απ' τα καλά που κάνουν

    Βάζω υποψηφιότητα
    πρωθυπουργός να γίνω
    να κάθομαι τεμπέλικα
    να τρώω και να πίνω

    Και ν' ανεβαίνω στη Βουλή
    εγώ να τους διατάζω
    να τους πατώ τον αργιλέ
    και να τους μαστουριάζω

    ΟΔΗΓΟΣ ΖΩΗΣ... (2)

    Image:DionysiusTheater.jpg

    ΕΠΙΚΤΗΤΟΣ
    (περ. 55-120)

    "μέμνησο ότι υποκριτής εί δράματος* , οίου αν θέλη ο διδάσκαλος΄
    αν βραχύ, βραχέος΄αν μακρόν, μακρού΄αν πτωχόν υποκρίνασθαί
    σε θέλη, ίνα και τούτον ευφυώς υποκρίνη΄αν χωλόν, αν άρχοντα,
    αν ιδιώτην. σον γαρ τούτ' έστι, το δοθέν υποκρίνασθαι πρόσωπον
    καλώς΄εκλέξασθαι δ' αυτό άλλου.

    ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟΝ, 7, 17.


    Να θυμάσαι ότι είσαι ο ηθοποιός σε ένα δράμα που στηρίζεται 
    στη θέληση του ποιητή. Αν το θέλει σύντομο , θα είναι σύντομο΄ 
    αν το θέλει μακράς διάρκειας,  θα ΄ναι μακρύ.
    Αν ο ποιητής επιθυμεί να παίξεις τον φτωχό,
    εσύ ακόμα κι' αυτόν το ρόλο πρέπει να τον υποδυθείς σωστά. 
    Το ίδιο θα κάνεις με έναν κουτσό,
    έναν άρχοντα ή έναν απλό άνθρωπο.
    Δική σου λοιπόν δουλειά είναι αυτή: να παίξεις καλά
    το ρόλο
    που σου δόθηκε΄άλλος έχει την ευθύνη  της επιλογής του ρόλου.

    * Η αντίληψη του Επίκτητου για την  προσαρμογή του ανθρώπου στις ξαφνικές μεταβολές της ζωής του δεν έχει να κάνει με την παθητική υποταγή στα καπρίτσια ενός πανίσχυρου  θεϊκού παράγοντα , αλλά με την ενσυνείδητη και φιλοσοφημένη (ήρεμη και ρεαλιστική) στάση του μπροστά στο φαινόμενο της αστασίας της ζωής.

    ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ (3)

     ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ 
    (3)

    59. Δε χρωστάω δεν πουλάω δεν πληρώνω!: Για την πρώτη και την τρίτη δήλωση του τσαμπουκαλή πτωχευμένου δεν έχουμε να πούμε τίποτε άλλο παρά το ότι είναι απόλυτα σύμφωνες με τις πρακτικές που εφαρμόζει με συνέπεια εδώ και δεκαετίες. Στην τρίτη όμως θα διαφωνήσουμε.Είναι γνωστόν τοις πάσι ότι ο πολυμήχανος νεοέλλην λαμόγιος είναι ικανός να πουλήσει και τη μάνα του, άμα είναι να βγάλει κέρδος. Μετά καρφώνει τους αγοραστές στην αστυνομία ότι του απήγαγαν τη μανούλα.
    60. Καταλαβαίνει την ευθύνη που βαραίνει τους ώμους του, τις κρίσιμες  στιγμές που περνάει ο τόπος. Γι αυτό αποφάσισε να κάνει θερινή διαβίωση στην πλατεία ...

    61. Κάτι το σάπιο υπάρχει στη Δημοκρατία της Ελλάδος: 93%  των Ελλήνων δηλώνουν    Χριστιανοί Ορθόδοξοι , αλλά  το 57% από αυτούς είναι  κλέφτες, φοροφυγάδες και καταπατητές! Τι ψυχή θα παραδώσετε, ρε ζαγάρια, στον Κύριο και Θεό σας;  
    62.Από στιχομυθία στο λεωφορείο: 
    Α:-Πρέπει να ήταν μεγάλος μαλάκας αυτός ο Μακρυγιάννης, που πήγε και τζάκισε το χέρι του για μας!
    Β: -Αμ΄αυτή η Μπουμπουλίνα, που έδωσε όλη την περιουσία της για τον Αγώνα και μετά πέθανε στην ψάθα;
    Μεγάλο ψώνιο!  
    63.Η Ελλάδα έχει πτωχεύσει! Το πρώτο ερώτημα είναι: "Πώς μπορούν να το καταλάβουν ορισμένοι;". Το δεύτερο ερώτημα: "Είναι σε θέση να το καταλάβουν;" και το τρίτο: "Γιατί κάποιοι κάνουν ότι το έχουν καταλάβει , αλλά συμπεριφέρονται σαν να μην το έχουν πάρει χαμπάρι;". Το τρίτο ερώτημα αφορά κάποιους ψυχοπονιάρηδες  υπουργούς...

    64. Απ΄έξω  βρίζει την κυβέρνηση για τα χαράτσια που του επιβάλλει. Από μέσα του τη χειροκροτεί για τη νομιμοποίηση του(των) αυθαιρέτου(των) του...

    65. Ταρίφας: αντιπαθέστατος εν γένει επαγγελματίας,  που αυτοαποκαλείται "ταξιτζής" , γνωστός για τις  "αρπαχτές" με διπλές και τριπλές μισθώσεις σε διαδρομές που περνούν συνήθως μέσα από το... Αζερμπαϊτζάν ή την Άνω Μογγολία.
    Εδώ και δεκαπέντε μέρες απεργεί αναστατώνων το σύμπαν με τις φασιστικές του επιδρομές, χάνοντας έτσι  και τα απειροελάχιστα αισθήματα συμπαθείας που διατηρούσαν έως τώρα κάποιοι αφελείς για την επαγγελματική του τάξη.

    ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΜΕΡΑΚΛΗΔΕΣ...

    • Φεστιβάλ Αρχαίου Δράματος: "Οι Τραγικοί Μύθοι Σήμερα" (25/08-18/09/2011)

      Ο Πολιτισμικός Οργανισμός του Δήμου Αθηναίων σε συνεργασία με την Περιφέρεια Αττικής διοργανώνει το Φεστιβάλ Αρχαίου Δράματος Αθήνας με θέμα "Οι Τραγικοί Μύθοι Σήμερα", από 25 Αυγούστου έως 18 Σεπτεμβρίου.
    • Β΄ Διεθνές Λογοτεχνικό Φεστιβάλ Τήνου (28-30/07/2011)

       Βωλάξ Τήνου

      Το Β΄Διεθνές Λογοτεχνικό Φεστιβάλ Τήνου θα πραγματοποιηθεί στην Τήνο, 28 έως 30 Ιουλίου, στη Χώρα, στο χωριό Βωλάξ και στην πλατεία του χωριού Πύργος.
    • Χώρα Νάξου "Η ιστορία της Νάξου στον Παπαδιαμάντη" (29-31/07/2011)

      Η "Βιβλιοθήκη Ανωμερίτη" του Σ.Φ.Νάξου διοργανώνει εκδηλώσεις υπό τον γενικό τίτλο "Η ιστορία της Νάξου στον Παπαδιαμάντη", με εστίαση στο μυθιστόρημά του "Οι Έμποροι των Εθνών", του οποίου ο μύθος αναφέρεται στα πρώτα χρόνια της κατάληψης της Νάξου από τον Μάρκο Σανούδο. Οι εκδηλώσεις θα πραγματοποιηθούν στη Νάξο, από 29 έως 31 Ιουλίου 2011.
    • Νέα έκδοση από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης

      Κωνσταντίνα Ριτσάτου "ΜΕ ΤΩΝ ΜΟΥΣΩΝ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ...Ο Αλέξανδρος Ρίζος Ραγκαβής και το νεοελληνικό θέατρο".
    • Παρουσίαση βιβλίου (21/08/2011)

      Η αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία "Τρίμορφο" σε συνεργασία με τον Πολιτιστικό Σύλλογο Ζακύνθου "Ούγος Φ'ωσκολος" και υπό την αιγίδα του Δήμου Ζακύνθου σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου του Διονύση Ν. Μουσμούτη "ΟΥΓΚΟ ΦΟΣΚΟΛΟ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΚΑΙ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΑ" που θα πραγματοποιηθεί στον χώρο της οικίας του ποιητή (οδός Φωσκόλου και Κ. Ξένου, Ζάκυνθος), την Κυριακή 21 Αυγούστου και ώρα 8.30 μ.μ.
    • "Έκρηξη" Παπαδιαμάντη

      Παραστάσεις, συναυλίες, αναγνώσεις με αφορμή τα 100 χρόνια από τον θάνατο του Παπαδιαμάντη.
    • Διεθνές Συμπόσιο: "Βυζάντιο και Αραβικός κόσμος: Συνάντηση Πολιτισμών" (16-18/12/2011)

      Tο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας του ΥΠΠΟΤ: "Θεσσαλονίκη: Σταυροδρόμι Πολιτισμών", που περιλαμβάνει μια σειρά δράσεων από πολιτιστικούς και παραγωγικούς φορείς της Θεσσαλονίκης με στόχο την προβολή του πολιτισμού και την ενίσχυση του εξωστρεφούς χαρακτήρα της πόλης, διοργανώνει στη Θεσσαλονίκη, από τις 16 έως τις 18 Δεκεμβρίου 2011, Διεθνές Συμπόσιο με τίτλο: "Βυζάντιο και Αραβικός κόσμος: Συνάντηση Πολιτισμών".

    ΓΙ΄ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΠΑΝΕ ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟ ΠΛΗΘΟΣ...

    Ο ΕΧΤΡΟΣ
      [Με σαφέστατες  αναφορές στην προσωπική του διαδρομή,
    ο ποιητής δείχνει τις δραματικές συνέπειες που επισύρει στη 
    ζωή του καθενός η απόφασή του να πάει κόντρα στο πλήθος.
    Η αποστασιοποίησή του από τα παραδεδομένα "χρηστά" 
    κοινωνικά και πολιτικά ήθη των πολλών τον μετατρέπει
    αυτόματα σε  δημόσιο κίνδυο. Οι συνέπειες της απροκάλυπτης
    αυτής εχθρότητας εκφράζονται  με ποικίλους τρόπους,
    που  εκτείνονται από την κοινωνική απομόνωση έως
    τη φυσική του εξόντωση.


    Είπα: "Ξεφορτώσου
    τον παλιό εαφτό σου
    και ξαναγεννήσου
    να 'σαι όπως δεν είσου"!

    Κ' έριξα στα σκότη
    των αβύσσων ό,τι
    το 'χ' από καιρό
    μέσα μου ιερό.

    Και στη ρεματιά
    άναψα φωτιά
    κι έκαψα τους πρώτους
    και στερνούς ερώτους.

    Κι απ' την κουπαστή
    έριξα μεσ' τη
    θάλασσα το εγώ μου,
    τον τυφλό οδηγό μου.

    Και στο μέγα φως
    βρέθηκ' αδερφός
    καθ' Εσταβρωμένου
    και δικού και ξένου.

    Άξαφνα σκυλίσα
    ουρλιαχτά και λύσσα:
    - Πάνω του ολ' η πλάση,
    πρι να την χαλάσει!

    Ίσα στη θελιά
    κάτου απ' την ελιά!
    Και φωτιά από κάτου!
    Και τα γονικά του,

    τέκνα και Μαριό του
    κι όλο το χωριό του
    κι όλη του τη φάρα
    στάχτη και πασπάρα!

    (1958)

    Κώστας Βάρναλης,  "Ποιητικά, Πεζός Λόγος, Ελεύθερος Κόσμος", τ.3,  «Κέδρος» 1979.

    Η ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΠΛΕΥΡΑ...

    Η καλή πλευρά των Ελλήνων

    Του Aλέξη Παπαχελά
    Η καθημερινή, 27/07/2011

    Η Ελλάδα περνάει μια άνευ προηγουμένου δημοσιονομική κρίση, που έχει φέρει το κράτος στα όριά του. Υπάρχουν, όμως, ακόμη άνθρωποι που κάνουν τη δουλειά τους με επαγγελματισμό και μέσα σε πολύ αντίξοες συνθήκες. Παράδειγμα πρώτο: οι γιατροί και νοσηλευτές ενός κρατικού νοσοκομείου, του Ερυθρού Σταυρού, κατά τη διάρκεια μιας εφημερίας, νύχτα Σαββάτου. Εβλεπες νέα παιδιά να κάνουν τη δουλειά τους με όρεξη και σύστημα, χωρίς γκρίνιες και με ένα ιδιότυπο χιούμορ που απάλυνε όλα τα προβλήματα γύρω τους. Γιατροί και νοσηλευτές δεν είχαν πληρωθεί εφημερίες για μήνες, οι ελλείψεις σε διάφορα υλικά ήταν πολλές, αλλά το σύστημα δούλευε παρά το χάος που πολλές φορές δημιουργούσαν οι ίδιοι οι ασθενείς ή και οι συγγενείς τους.

    Δεν θα ξεχάσω την «παρέα» των νοσηλευτών που έκαναν πλάκα για τις χαμένες εφημερίες και τα «χάλια» του συστήματος. Παρ’ όλα αυτά, είχες την αίσθηση ότι το σύστημα δούλευε και πως δεν βρισκόσουν σε μια τριτοκοσμική χώρα. Σκεπτόμουν πάντως πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα αν οι ικανότητες και η δημιουργικότητα των ανθρώπων αυτών αξιοποιείτο σε ένα πλαίσιο σοβαρού μάνατζμεντ. Με άλλα λόγια, σκέπτομαι τι θα συνέβαινε αν αντί για κομματικούς διοικητές νοσοκομείων και χαοτικά συστήματα «μηχανογράφησης», υπήρχαν επαγγελματίες και στη διοίκηση.

    Παράδειγμα δεύτερο: το Κέντρο Υγείας στη Σίφνο. Μια γιατρός έχει μείνει μόνη της και κάνει καθημερινά εφημερίες. Το κάνει με στωικότητα και χωρίς γκρίνιες. Το απίθανο όμως είναι ότι το κέντρο έχει ξεμείνει από διάφορα βασικά υλικά, όπως γάζες... Και γι’ αυτό όμως βρήκε λύση το πολυμήχανο ελληνικό μυαλό. Οταν η γιατρός γράφει μια συνταγή αρνείται κάθετα κάθε αμοιβή και προτρέπει με τον πιο ευγενικό τρόπο, «να αφήσετε ό,τι θέλετε στο φαρμακείο για να μπορούμε να πάρουμε εμείς τα υλικά που θέλουμε». Και πράγματι φαίνεται πως έτσι γίνεται και το Κέντρο Υγείας στο πανέμορφο αυτό νησί των Κυκλάδων συνεχίζει να λειτουργεί με μια ιδιότυπη «ελληνική» πατέντα. Ισως να έχουν δίκιο όσοι πιστεύουν ότι τελικά ο Ελληνας στη μεγάλη κρίση βγάζει τον πολύ κακό του εαυτό, βγάζει όμως και ό,τι καλύτερο - τα στοιχεία που τον έχουν κάνει να επιβιώνει τελικά! Είμαι σίγουρος ότι σε όλο το κράτος, σε δεκάδες νοσοκομεία και κέντρα υγείας, στρατόπεδα, αστυνομικά τμήματα, σχολεία μπορούμε να βρούμε ανάλογα παραδείγματα. Δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά γι’ αυτούς, στα χάλια που βρισκόμαστε, αλλά τουλάχιστον αξίζει να τους «βγάλουμε το καπέλο».

    Τετάρτη, Ιουλίου 27, 2011

    ΣΠΑΝΙΕΣ ΕΚΤΕΛΕΣΕΙΣ

    ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ (4)

     ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ 
    (4)
    53. Τραγωδία είναι αν πέσω και σπάσω το χέρι μου .
    Κωμωδία είναι, όταν βλέπω τους άλλους να πέφτουν χάμω και να τσακίζονται.
    54. Σύγχρονο Happy end (μία εκδοχή): Και ζήσανε αυτοί καλά μες στα σκατά  κι εμείς μες στη λαχτάρα να τ΄απολαύσουμε κι εμείς...
    55. Αν  είμαστε  συγκάτοικοι
    όλοι μέσα στην τρέλα, ποιος είναι, εν τέλει,  ο πραγματικά τρελός ανάμεσά μας;
    56. Ο  πειρασμός είναι αντιστρόφως ανάλογος της ηλικίας μας: μειώνεται όσο μεγαλώνουμε.
    57.Ο Θεός ήταν ο εμψυχωτής-μάνατζερ των αθλητών που χάρισαν όλες τις μεγάλες επιτυχίες στην  Ελλάδα την περασμένη εικοσαετία, όμως απέτυχε παταγωδώς στον οικονομικό τομέα. Η σημερινή χρεοκοπία δείχνει ότι σε θέματα οικονομικής διαχείρισης  οι Έλληνες δεν έχουν το Θεό τους.
    58. Χρειάστηκαν  τρεισήμισι δεκαετίες κακοδιοίκησης για να καταλάβουμε πόσο σωστή είναι η ρήση του Τζορτζ Μπέρναρ Σο: Δημοκρατία είναι το πολίτευμα που εξασφαλίζει πως δε θα κυβερνηθούμε από ανθρώπους καλύτερους από ό,τι μας αξίζουν.

    ΟΔΗΓΟΣ ΖΩΗΣ...


    Nicolas VAUQUELIN DES YVETEAUX 
    (1567-1649)

    Avoir peu de parents, moins de train que de rente
    Avoir peu de parents, moins de train que de rente,
    Et chercher en tout temps l'honnête volupté,
    Contenter ses désirs, maintenir sa santé,
    Et l'âme de procès et de vices exempte ;

    À rien d'ambitieux ne mettre son attente,
    Voir ceux de sa maison en quelque autorité,
    Mais sans besoin d'appui garder sa liberté,
    De peur de s'engager à rien qui mécontente ;

    Les jardins, les ta


    bleaux, la musique, les vers,
    Une table fort libre et de peu de couverts,
    Avoir bien plus d'amour pour soi que pour sa dame,

    Être estimé du Prince, et le voir rarement,
    Beaucoup d'honneur sans peine et peu d'enfants sans femme,
    Font attendre à Paris la mort fort doucement.

    ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟ

    Λίγοι σου να ΄ν΄ οι συγγενήδες, τα έξοδά σου
    ναν τα ζυγιάζεις και παντού την ηδονή
    να κυνηγάς, χωρίς να βλάβεις την υγειά σου.
    Ποτές καρδιά μηδέ ψυχή να σου πονεί.

    Φιλοδοξίες και τα λοιπά διώχνε μακριά σου,
    οι σπιτικοί σου να σ΄ακούνε ταπεινοί,
    χωρίς ανάγκη κανενού τη λεφτεριά σου
    κράτα ψηλά, που πασανείς να σε φτονεί.

    Λαλήματα, μπαξέδες, ζουγραφιές και στίχοι,
    σε μπόλικο τραπέζι ολίγοι καλεσμένοι,
    τον εαφτό σου αγάπα κι όχι την Ελένη!

    Να σε τιμάνε πρίγκιπες έχε την τύχη'
    λίγα παιδιά, χωρίς γυναίκα, κι ας σβήσει
    γλυκός ο θάνατος εδώ στο θείο Παρίσι.

    Μετάφραση: Κώστας Βάρναλης