Κυριακή, Ιουνίου 19, 2011

Η ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΒΙΑΖΟΤΑΝ ΝΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕΙ

Η ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΒΙΑΖΟΤΑΝ ΝΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕΙ
Πώς το έλεγε ο Μιχάλης Κατσαρός; 
«Πάρτε µαζί σας νερό, το µέλλον έχει πολλή ξηρασία».


του Γιάννη Βούλγαρη, 
καθηγητή στο Πάντειο Πανεπιστήμιο
Τα Νέα, 18-19/06/2011


[..............] Η πολυδιάστατη κρίση του ελληνικού µεταπολιτευτικού «κρατισµού» έχει τις δικές της, ιδιαίτερες και αυτοτελείς, αρνητικές αξιακές και ηθικοπολιτικές επιπτώσεις. Και αυτή η ιδιαιτερότητα πηγάζει από τον τρόπο που η Ελλάδα δέχτηκε την επιρροή της «νεοφιλελεύθερης ηγεµονίας» τα τελευταία χρόνια. Εννοώ ότι στη χώρα µας η διάχυση της αγοραίας κουλτούρας, του ατοµισµού και του καταναλωτισµού δεν προήλθε από την επίθεση των εγχώριων υποστηρικτών του «νεοφιλελευθερισµού» ούτε από την ηγεµονική ισχύ ενός δυναµικού καπιταλιστικού κοινωνικοπολιτικού συνασπισµού, όπως π.χ. στις αγγλοσαξονικές χώρες. Εγινε µέσω της ατοµιστικής και συντεχνιακής ιδιοποίησης του ∆ηµοσίου. Με άλλα λόγια, το ∆ηµόσιο όχι µόνο δεν αποτέλεσε αντίβαρο στην ατοµιστική ιδιοτέλεια και τον καταναλωτισµό, αλλά υπήρξε ένας από τους σηµαντικότερους αγωγούς εξάπλωσής τους.

Ανάλογο φαινόµενο παρατηρήθηκε και σε άλλες νοτιοευρωπαϊκές χώρες, αλλά η Ελλάδα υπήρξε ακραία περίπτωση.

Για τους πιο πάνω λόγους, η κρίση του «µεταπολιτευτικού µοντέλου» που ζούµε από το 2008 άθροισε και συναίρεσε την ηθική απαξίωση του χρηµατιστικού καπιταλισµού µε αυτήν του πελατειακού - συντεχνιακού κρατισµού. Για να είµαστε ακριβέστεροι χωρίς όµως να επεκταθούµε εδώ σε ένα σύνθετο θέµα, η κρίση του κρατισµού και η ατοµιστική ιδιοποίηση του ∆ηµοσίου ωθούν όλο και περισσότερο στην υποβάθµιση της δηµοκρατικής κουλτούρας που µε κόπο κατακτήθηκε στη µεταπολιτευτική περίοδο µέσω της διαδικασίας εκδηµοκρατισµού. Στην πραγµατικότητα, εκδηλώνεται ένα γνωστό πρόβληµα που έχει απασχολήσει επανειληµµένα την πολιτική επιστήµη: η έκρηξη των εγγενών αντινοµιών της δηµοκρατίας και του εκδηµοκρατισµού, καθώς χάθηκε η αναγκαία εξισορρόπηση συλλογικότητας και ατοµισµού, υποχρέωσης και δικαιώµατος, ελευθερίας και ευθύνης.

Ετσι, η µεταπολιτευτική δηµοκρατία έχει «κάψει» προκαταβολικά τις δυνατότητες να βρει σωσίβια και θετικές αναφορές για µια αποτελεσµατικότερη διέξοδο από την κρίση. Γι’ αυτό σήµερα τα φαινόµενα εκδηλώνονται µε σεισµική καταστροφικότητα: τάσεις διάλυσης του δηµόσιου χώρου, αποδυνάµωση των πολιτικών ταυτοτήτων και του σταθεροποιητικού ρόλου που είχαν, µαζοχιστική επιµονή του µικροκοµµατισµού και του καιροσκοπισµού, αµυντικός κοινοτισµός, έκρηξη των συντεχνιασµών και των «έξω από την αυλή µου» στάσεων, διάχυση της µαζικής βίας και του πολιτικού χουλιγκανισµού.

Βρισκόµαστε λοιπόν στην καρδιά της πιο δραµατικής κρίσης χωρίς να έχουµε τη δυνατότητα να «ανασύρουµε» ένα υγιές κοινό ηθικοπολιτικό βίωµα για να ανατάξουµε τη χώρα. Το συλλογικό φαντασιακό δεν µπορεί να προχωρήσει πέρα από την ενδόµυχη ουτοπική διάθεση «να µην αλλάξει τίποτα». Οι κινητοποιήσεις διαµαρτυρίας, αγανακτισµένες ή όχι, όταν δεν περιορίζονται στην αντικοινοβουλευτική µούντζα, οχυρώνονται στην ψυχολογική άρνηση του «δεν χρωστάω, δεν πουλάω, δεν πληρώνω». Την ίδια στιγµή όµως, µια φαιοκόκκινη συµπόρευση υποσκάπτει το ιστορικό κεκτηµένο της µεταπολίτευσης: την απόλυτη διάκριση της χουντικής περιόδου από τη δηµοκρατική. 

 Επί µέρες τώρα στο Σύνταγµα, χιλιάδες κόσµου κάθονται κάτω από το άθλιο πανό «η χούντα δεν τέλειωσε το 1973» αµφισβητώντας (συνειδητά; αµέριµνα;) την ιστορική σηµασία της µεταπολιτευτικής ρήξης. Το πολιτικό σύστηµα αδυνατεί να καθοδηγήσει την κοινωνία στην πιο κρίσιµη στιγµή της. Η µόνη αυθεντική ηθική και πολιτισµική διάσταση της πολιτικής πράξης επικεντρώνεται σήµερα στο απολύτως απαραίτητο: να µη φθαρεί ανεπανόρθωτα η δηµοκρατική κουλτούρα που κατακτήθηκε στη µεταπολιτευτική Ελλάδα. Ο µόνος αυθεντικός εθνικός στόχος επικεντρώνεται σήµερα στο απολύτως απαραίτητο: να µην αυτοεξοβελιστούµε από την Ευρώπη. Αυτός δεν είναι καιρός για προβλέψεις, αλλά για επιλογές.

Δεν υπάρχουν σχόλια: