Κλασθείσης ποτέ νηός εν ύδατι δήριν έθεντο
δισσοί υπέρ μούνης μαρνάμενοι σανίδος.
τύψε μεν Ανταγόρης Πεισίστρατον, ου νεμεσητόν,
ήν γαρ υπέρ ψυχής΄αλλά εμέλησε Δίκη.
νήχε δ' ο μεν τον δ' είλε κύων+ αλός. παναλάστωρ
χήρων+ουδ΄υγρώ παύεται εν πελάγει.
Φίλιππος ο Θεσσαλονικεύς, (1ος π. και μ.Χ), επιγραμματοποιός
ΠΑΛΑΤΙΝΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ, ΙΧ 269
***
Κάποτε ένα καράβι τσακίστηκε στη θάλασσα
κι έπεσε ξύλο πολύ ανάμεσα σε δύο ναυαγούς,
που διεκδικούσαν τη μοναδική σανίδα σωτηρίας.
Βάρεσε ο Ανταγόρας τον Πεισίστρατο, πράξη όχι μεμπτή,
όταν αγωνίζεται κανείς για τη ζωή του. Όμως η Δίκη δεν τον άφησε
ατιμώρητο. Ο ένας βγήκε κολυμπώντας στην ακτή,
τον άλλο όμως άρπαξε στα σαγόνια του ένας καρχαρίας.
Ούτε μες στην πλατιά θάλασσα σταματά να εποπτεύει
το πνεύμα που τιμωρεί και εκδικείται τα πάντα.
1 σχόλιο:
Το επίγραμμα αυτό είναι του Αντιπάτρου του Θεσσαλονικέως και όχι του Φιλίππου. Επίσης το αρχαίο κείμενο έχει κάποια λάθη. Π.χ. στον τελευταίο στίχο η ορθή λέξη στο πρωτότυπο δεν είναι "χήρων", αλλά "Κηρών"! Βλ. Anthologia Graeca, 1958 (Griechisch-Deutsch ed. Hermann Beck), ΙΧ, 269 (Έγραψε: Κωνσταντίνος Βαθιώτης)
Δημοσίευση σχολίου